မတော်ပါဘူး ငါ့မောင်ရယ်

 ” ဖြိုးညီရေ…….. ”

ခေါ်သံနဲ့ အတူ အိမ်ထဲဝင်လာတဲ့ လူနှစ်ယောက်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ မမမွန်တို့ လင်မယားဖြစ်နေသည်။ သူတို့လင်မယားနဲ့တောင် မတွေ့တာ နှစ်နှစ်လောက်ရှိပြီ။ မမမွန်က ဖြိုးညီ ရဲ့ အစ်မ တစ်ဝမ်းကွဲ ၊ ဖြိုးညီ အဖေရဲ့ ညီမရဲ့ သမီးအငယ်ဆုံးဖြစ်သည်။ ဖြိုးညီ တို့ အဖေက တရုတ်စပ်သည်။
အဒေါ့် ယောကျာ်းကလဲ တရုတ်ဆိုတော့ မမမွန်က ပီဘိတရုတ်မလေး တစ်ယောက်နှယ်။ အရပ်မြင့်မြင့် ရင်သားတွေက ထွားထွား ၊ တင်သားတွေကလည်း ကြီးသည်၊ ရုပ်ကလည်း တော်တော်ချောသည်။

သူ့ယောကျ်ားဖြစ်သူ ယောက်ဖ တစ်ဝမ်းကွဲက ကိုချမ်းသာ တဲ့။ ကားပစ္စည်းတွေ အကြီးအကျယ်ရောင်းတဲ့ သူဌေးသား။ ရုပ်ကလဲ ချောသည်။ ဒီလိုပဲ မမမွန်နဲ့ ကြိုက်ပြီး လက်ထပ်ကြတာ နှစ်နှစ်တောင်ကျော်ပေါ့။

ဖြိုးညီ အတွေးစတွေကို ဖြတ်လိုက်ပြီး ဧည့်သည်နှစ်ယောက်ကို အိမ်ထဲခေါ်လိုက်သည်။

”လာ….အစ်ကို နဲ့ မမ ဘယ်ကိုလာတာလဲ။”

” ဒီလိုပါပဲ နင့်အစ်ကိုအကြောင်း မသိသေးဘူးလား။ သူတီဘီ ဖြစ်တာလေ နောက်ဆုံးအဆင့် ဆေးယဉ်ပါး ရောဂါဖြစ်တာ။ ပထမဖြစ်တုန်းက ဆေးမှန်မှန် မသောက်တာနဲ့ နောက်ပိုင်း ဆေးမတိုးတော့ပဲ ဖြစ်သွားတာ။ အခုလဲ နေမကောင်းဘူး။ တစ်ခါတစ်ခါ ထထဖောက်သေးတယ်။ သွေးတွေအန်တာမှ မပြောပါနဲ့”

ဘေးနားက ယောက်ဖတော်ကတော့ တစ်ချက်သာကြည့်ပြီး ယဲ့ယဲ့ပြုံးပြသည်။ အပြုံးက နွမ်းလျှနေသည်။

“ဒါနဲ့ မမတို့ ဘာကိစ္စနဲ့ လာတာလဲ။ ခဏလေးနော်။ အဖေနှင့် အမေ ဈေးခဏသွားတယ်။ ပြန်ရောက်တော့မှာပါ ။ မကြာပါဘူး“

“နင့်ကို ဆေးအကြောင်းလေး မေးချင်လို့ လာတာပါ။ သူလဲ ဆေးတွေ သောက်နေတော့။ ဆေးဖိုးကလည်း တစ်လကို ငါးသိန်းလောက် ကုန်တယ် ဟယ်။ ဘာဆေးတွေလဲ ဆိုတာရယ်။ နောက်ရော အကောင်းအတိုင်း ပြန်ဖြစ်ပါ့မလားလို့ မေးချင်လို့“

ဓာတ်မှန်ကို ကြည့်လိုက်တော့ အဆုတ်တွင် စပေါ့တွေက ဇကာပေါက်နှယ်။ အော်……. ပေလိုက်တဲ့ ငါ့ယောက်ဖ။ ဘာလို့ အဲဒီလောက်တောင် ဆိုးဝါးသွားပါ့လိမ့်။ ဖြိုးညီ တစ်ယောက် မချိတင်ကဲပင် တွေးမိလိုက်သေးသည်။ သို့သော် လူနာတစ်ယောက်ကို စိတ်ဓာတ်ကျအောင် မပြောသင့်သောကြောင့်

”ကောင်းမှာပါ မမ ဆေးကို ပုံမှန်သောက်လေ။ ဒီအစက်အပြောက်တွေကတော့ ပြန်ပျောက်တော့မှာ မဟုတ်ဘူး။ ကျန်တာတော့ သူ့ဆေးပတ်လည်အောင် သောက်လို့ တီဘီ bacilli တွေ ကုန်သွားရင်  ပျောက်မှာပါ။ နောက်ပိုင်းတော့ ဆေးလိပ်မသောက်နဲ့။ အပင်ပန်း မခံနဲ့တော့ပေါ့။ သက်တောင့်သက်သာပဲ နေရမှာပေါ့။”

”ဒါတောင်နင့် အစ်ကိုက ဆေးလိပ် ပြန်သောက်ချင်သေးတယ် ။ မနည်းတားထားရတာ ။ အရင်ကတည်းက ဖင်မီးခိုးထွက်အောင် သောက်တဲ့လူလေ။ ”

ပြောရင်းဆိုရင်း ဖေဖေနဲ့ မေမေ ပြန်ရောက်လာလို့  စကားစ ပြတ်သွားသည်။ သူတို့ နှစ်ယောက်နဲ့ မိဘနှစ်ပါး စကားကောင်းနေကြသည်။ အာလ္လာပ သလ္လာပတွေကို ဆက်နားမထောင်ချင်တော့တာနဲ့ အခန်းထဲဝင်ပြီး ကိုနတ်သားရေးထားတဲ့ ”ပြန်ပြောပြဖို့ တော်တော်ခက်လိမ့်မယ်” ဆိုတဲ့ စာအုပ်ကိုပဲပြန်ဖတ်နေမိသည်။

ဖတ်ကောင်းကောင်းနဲ့ ဖတ်လိုက်တာ အချိန်ဘယ်လောက် ကြာသွားသည် မသိ။ ဧည့်ခန်းထဲက

”သားရေ ခဏလာဦး ပြောစရာရှိလို့”

အမေရဲ့ ခေါ်သံကို ကြားလို့ အပြင်ကို ထွက်ကြည့်မိသည်။

”သားကို ရန်ကုန် ထည့်ပေးလိုက်မလို့ ။ သွား အထုပ်သွားပြင်ချေ ။ နေ့လည် နင့်အစ်မတို့ ပြန်ရင် တစ်ခါထဲလိုက်သွား နင်ကျောင်းပိတ်တဲ့ နှစ်လ ဒီမှာလဲ အားနေတာပဲ လတ်လျား လတ်လျားနဲ့ ဘာမှလဲ မဟုတ်ဘူး ။ ဟိုမှာ အကူညီလိုနေတာ သွားကူညီချေ။ ”

ဖြိုးညီလဲ ဖတ်လက်စ စာအုပ်ကို ပိတ်လိုက်ပြီး အထုပ်အပိုးတွေ ပြင်ဆင်နေလိုက်သည်။ နေ့လည် ထမင်းစားပြီးတော့ အစ်မတို့ကားနဲ့ ရန်ကုန်လိုက်ခဲ့သည်။ ယောက်ဖက ကားတောင် သိပ်မမောင်းနိုင်။ ပဲခူးလာတုန်းကတောင် အစ်မ မောင်းခဲ့တာ ။ အပြန်တော့ ကျွန်တော်မောင်းမယ် မမဆိုပြီး သူကိုယ်တိုင် မောင်းပြီး လာခဲ့လိုက်သည်။ အိမ်က စဥ့်အိုးတန်းလမ်း ခြောက်လွှာ ။ ယောက်ဖက သုံးလွှာလောက်ပဲတက်ရသေးသည် … ဟောဟဲ …ဟောဟဲ ဖြစ်နေလို့ သူ့ကိုစောင့်စောင့်ပြီး ခေါ်ရသည်။ အပေါ်ရောက်တော့ ယောက်ဖ မောပြီး ဖလက်ပြသွားသည်။ အခန်းထဲ သွားနားနေသည် ။

”မောင်လေးရေ ………. အထုပ်တွေ ဝိုင်းကူထားပါဦး ။ နင့်အစ်ကို အထုပ်ကို သူ့အခန်းထဲထား ။ မမအထုပ်ကိုတော့ ဒီကိုယူလာခဲ့ ။ ”

” မမက အစ်ကိုနဲ့ တစ်ခန်းထဲ အတူတူအိပ်တာ မဟုတ်ဘူးလား”

”နင့်အစ်ကိုဆီက ပိုးကူးမှာစိုးလို့ ခွဲအိပ်တာ တစ်နှစ်ကျော်လောက်ရှိပြီ။ သူကလဲ ဆေးပြင်းတွေသောက်ရတော့ ညညဆို တန်းပြီး အိပ်ပျော်တာပါပဲဟယ်။ လင်မယားကိစ္စလဲ သိပ်မရှိတော့ပါဘူး။ ”

အိမ်ထောင်ကျတာမှ နှစ်နှစ်လောက်ပဲ ရှိသေးသည်။ တစ်နှစ်ကျော်လောက် ခွဲအိပ်ရသော မမကိုလည်း သနားမိသည်။ သို့သော် ဘာစိတ်မှ မဖြစ်မိပေ။

ဒီလိုနဲ့ မနက်စောစောထတဲ့ သူ့အကျင့်ကြောင့် မနက်စောစော ရေနွေးတည်၊ ထမင်းအိုး တစ်လုံးချက်ပြီး ဈေးသွားလိုက်သည်။ ဈေးကပြန်လာတော့ မမမွန် တစ်ယောက် ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာတာနဲ့ တန်းတိုးသည်။ ရင်လျားပေါ်မှာ တဘက်လေး လွှားထားသည်။

”အော်……. မမမွန် နိုးနေပြီလား။ ကျွန်တော်တောင် ဈေးကပြန်လာပြီ ။ ကြက်သားနဲ့ အာလူးရယ် ၊ ကင်ပွန်းချဉ်ရွက်နဲ့ ပဒတ်စာလေးပဲချက်ပြီး ငပိရည်နဲ့ တို့စရာလေး တို့မလို့ စီစဉ်ထားတယ်။”

ဖြိုးညီ တစ်ယောက် ရေပက်မဝင် စကားတွေကို ဖောဖောသီသီပင် ပြောမိသည်။

” ဒါနဲ့ မမမွန် မျက်နှာ မကောင်းပါလား။ ညက အိပ်မပျော်လို့လား။ ဘာဖြစ်လို့လဲ မမရဲ့။”

သေချာ မေးကြည့်တော့မှ..

”ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး။ ညက မမမွန် ခြေဆစ် လက်ဆစ်တွေ ကိုက်လို့ အိပ်လို့မရဘူးလေ။ မိုးအေးတော့ ပိုဆိုးတာပေါ့။ ဆရာဝန်ကတော့ လေးဘက်နာလို့ ပြောတာပဲ။ အဲဒါ မိုးအေးတိုင်း ဖြစ်နေတော့  စိတ်ညစ်နေတာပါ။ ”

”ဒါများ မမမွန်ရယ် ညထဲက ပြောပါလား ။ ကျွန်တော် ဆေးပေးပြီး ကုပေးမှာပေါ့။ ဘာလဲ ကိုယ့်မောင်လေးကို ကျောင်းမပြီးသေးဘူးဆိုပြီး မယုံဘူးလား။ ”

”လာ… ဒီမှာထိုင် ။ ကျွန်တော် ရှင်းပြမယ်။ အဲဒါ Rheumatoid arthritis လို့ခေါ်တယ် ။ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး။ အကိုက်အခဲပျောက်ဆေး သောက်ပေါ့။ နောက်တစ်ခါဖြစ်ရင် ကျွန်တော့်ကို ခေါ်လေ။ ”

” အင်း “

”ကျွန်တော် မနက်စာ ပြင်ထားတယ်။ အစ်ကို့ကို နှိုးလိုက်ဦးလေ။ တူတူစားရအောင်။”

”ရတယ် မောင်လေး သူက နေမြင့်မှထတာ ။ သူ့ကို  နှိုးရင်လည်း မကြိုက်ဘူး။ မောင်လေးနဲ့ မမပဲ အရင်စားထားနှင့်မယ် ။ နောက်မှချက်ပေါ့ ။ ဝီရိယကောင်းနေလိုက်တာနော်။ ခဏလေး မမ အဝတ်အစား သွားလဲလိုက်ဦးမယ်။”

ပြောရင်းဆိုရင်း ထွက်သွားသော မမမွန်ရဲ့ နောက်ပိုင်းကို တစ်ချက် လှမ်းကြည့်လိုက်မိသည်။
တင်သားတွေက ထွားပြီး အယ်နေသည်။ အသားက ရေစိုတော့ ထမိန်က တချို့နေရာတွေ အသားမှာ ကပ်နေသည်၊ တင်သားတွေ လှုပ်တာ ထမိန်က ကပ်ပါသွားတော့ တဖက်တချက်စီ၊ တက်လိုက်ကျလိုက်နဲ့ ကြည့်လို့ကောင်းနေသည်၊ ကာမမှုလဲ ကောင်းကောင်း မပြုဖြစ်တော့ ကျမသွား။ ဒီကြားထဲ အိမ်အလုပ်တွေကို သူတစ်ယောက်ထဲဒိုင်ခံလုပ်ရတော့ လေ့ကျင့်ခန်း လုပ်သလို ဖြစ်ပြီး ရင်သား ၊ တင်သားတွေက ကျစ်လစ်နေသည်။

နေ့လည် အိမ်နောက်ဖေးမှာ ဟင်းချက်ရင်း မမမွန် နောက်မှာရောက်တာ မသိပဲ လှည့်လိုက်တော့  ရင်ချင်းအပ်သလို ဖြစ်သွားပြီး မမမွန်ရဲ့ နို့ကြီးတွေနဲ့  ပွတ်မိသွားသည်။ အိစက်နေသော အတွေ့အထိကြောင့် ကတုန်ကရင်တောင် ဖြစ်သွားသည်။ မနဲစိတ်နှစ်ပြီး ဟင်းအိုးထဲ အာရုံစိုက်လိုက်ရသည်။

နေ့လည်စာ ဖြိုးညီ လက်ရာကို ချီးကျူးကြသည်။
ဖြိုးညီလဲ နေ့လည်စာစားပြီး သူ့အခန်းထဲဝင်ကာ တစ်ရေးတမော အိပ်လိုက်သည်။ ညနေစောင်းလောက်နိုးတော့ လေ့ကျင်ခန်းလုပ်သည့် အနေနဲ့ ဒိုက်ထိုးပြီး ဘောင်းဘီတိုနှင့်ပင် ရေချိုးခန်းထဲဝင်ပြီး ရေပန်းအောက်မှာ အားရပါးရ ရေချိုးလိုက်သည်။

ညနေစာ စားပြီးတော့ ယောက်ဖနဲ့ ဘောလုံးပွဲကြည့် ။ ပထမပိုင်းပြီးတော့ ယောက်ဖက မကြည့်နိုင်တော့ ။ အားနည်းတာရော ၊ အိပ်ရေးပျက် မခံနိုင်တာရောကြောင့် အိပ်တော့မည် ပြောသည်။ မမမွန်က အိပ်ယာခင်းပေး စောင်ခြုံပေးသည်။ ယောက်ဖ အိပ်သွားပြီးမှ ပြန်ထွက်လာသည်။

”ငါ့မောင်လေး မအိပ်သေးဘူးလား။ မမတော့ အိပ်တော့မယ် ။”

”ရတယ် မမ ကျွန်တော်က နှစ်ပွဲဆက်ကြည့်မှာ ။ ၉ ခွဲ ပွဲပြီးရင် ၁၂ နာရီပွဲ လာဦးမှာဆိုတော့ ၂ နာရီကျော်လောက်မှ အိပ်ဖြစ်မှာ ။ ဂွတ်နိုက်နော် မမ။”

ဒုတိယပွဲကြည့်ရင်း ပထမပိုင်းအပြီး ခဏနားတော့ ဘောလုံးဂျာနယ်ဖတ်ဖို့ လိုက်ရှာမှ ဂျာနယ်က ခြင်းတောင်းထဲ ထည့်လိုက်မိမှန်းသိသည်။ ဒီကိုလာတုန်းက အထုပ်မဆန့်တာနဲ့ ခြင်းတောင်းထဲ ထည့်ထားတာ ။ ခြင်းတောင်းက မမမွန် အခန်းထဲမှာ ။ မထူးပါဘူးလေ ။ ဘယ်သူမှမ မဟုတ်တာ ကိုယ့်အစ်မပဲ ဆိုပြီး အခန်းထဲ ဝင်လိုက်သည်။ နိုးသွားမှာကြောက်လို့ ခြေဖွနင်းပြီး အခန်းထဲဝင် ၊ ကုတင်အောက်က ခြင်းတောင်းကို ငုံ့ယူနေစဉ်

”မောင်လေး ဘောလုံးပွဲ ပြီးပြီလား။”

” အော် မမ မအိပ်သေးပဲကို ၊ မပြီးသေးဘူး မမ ။ ပထမပိုင်းပြီးပြီ ပျင်းနေလို့ ဘောလုံးဂျာနယ် ဖတ်မလို့ဟာ ဘောလုံးဂျာနယ်က ခြင်းတောင်းထဲ ပါသွားလို့ လာယူတာ။”

“ အော် အေးအေး “

” မမ မအိပ်သေးဘူးလား ။ ဘာဖြစ်လို့လဲ ။ ”

”အဆစ်အမြစ်တွေ ကိုက်ပြန်ပြီ ငါ့မောင်ရယ်။ လက်ဆစ် ခြေဆစ်တွေ ကိုက်နေတာ။”

”အော်….. ဒါလေးများ မမရယ် ။ ကျွန်တော့်ဆီမှာ ဆေးပါလာတယ် ခဏစောင့်။ ”

အခန်းထဲပြန်ပြီး အသင့်ရှိနေတဲ့ အစာအိမ်မထိတဲ့ အကိုက်အခဲပျောက် ဆေးကိုပဲ Antacid လေးနဲ့ တွဲပြီး ပေးလိုက်သည်။ ဆေးတိုက်ပြီးတော့

”မမ.. လက်ဆစ်တွေ ကိုက်နေတယ်ဆိုရင် ကျွန်တော် နှိပ်ပေးရဦးမလား။”

”အင်း နှိပ်ပေးလေ ။ ကောင်းတာပေါ့ ငါ့မောင်ရယ်။ မမကတော့ အရမ်းကိုက်တာပဲ သိတယ်။ ”

ဖြိုးညီ တစ်ယောက် မမမွန်ရဲ့ လက်ဆစ်တွေကို စိတ်ပါလက်ပါနဲ့ နှိပ်ပေးနေမိသည်။ လက်ချောင်းလေးတွေက သွယ်လျနေသည်။ ဖော့ဖယောင်းလို နူးညံ့နေသည်။ ကုတင်က နံရံကပ်ထားတာဆိုတော့ နံရံဘက်နှင့် ဝေးသည့် ဒီဘက်လက်ကို နှိပ်ပေးတုန်းက ဘာမှမဖြစ်။ ဟိုဘက်လက်ကို ကျတော့ မမက သူ့ရင်ဘတ်ပေါ် တင်ပေးထားသည်။ လက်ကိုနှိပ်ရင်း တစ်ချက်တစ်ချက် ရင်သားကြီးတွေကို ထိမိတော့ အိစက်သည့် အထိအတွေ့ကြောင့် အောက်ကညီတော်မောင်က ခေါင်းထောင်ချင်လာသည်။ ပုဆိုးပဲဝတ်ထားတာရယ် ၊ ညဘက် အိပ်ခါနီးဆိုတော့  အတွင်းခံဘောင်းဘီက ဝတ်မထားတော့ ပုဆိုးအောက်မှာ ငေါထွက်နေသည်။ မမမွန်ကတော့ မသိလောက်။ ခဏကြာတော့

”ရပြီ ငါ့မောင် လက်ကတော့ တော်တော်လေး သက်သာသွားပြီ။ လုပ်ပေးလက်စနဲ့ ခြေဆစ်လေးတွေ နှိပ်ပေးဦး။ ဒူးခေါင်းရောပဲ။ ခစ်ခစ် ”

ဖြိုးညီ ခြေချောင်းလေးတွေကို ညင်ညင်သာသာ နှိပ်ပေးသည်။ ကော့လိုက် ကုတ်လိုက် ချိုးပေးသည်။ အဆစ်လေးတွေပေါ်မှာ လက်နဲ့ ဖိပေးသည်။ ခြေရင်းကနေ အပေါ်ကို မော့ကြည့်တော့ အောက်ခံမဝတ်ထားတဲ့ ညဝတ်အင်္ကျီပေါ်မှာ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို မြင်လိုက်ရတော့ အာခေါင်တွေတောင် ခြောက်လာသည်။ ခဏနေတော့ မမက အပေါ်ကိုဆွဲတင်ပြီး

”ဒူးခေါင်းလေးပဲ နောက်ဆုံးနှိပ်ပေးတော့ ငါ့မောင်ရေ။ မောင်လေးလည်း တော်တော် ညောင်းနေတော့မယ်။ မမလဲ ဆေးသောက်လိုက်တော့ တော်တော် ကောင်းသွားတယ်။”

ဒူးခေါင်းကို နှိပ်ပေးရင်း ခြေသလုံးသား ဖြူဖြူလေးတွေကို ကြည့်ပြီး စိတ်မထိန်းနိုင်တော့။ ဖြိုးညီ လက်ဖဝါးတွေက နှိပ်နေတာ မဟုတ်တော့ပဲ ဖွဖွလေး ဆုပ်ပြီး ပွတ်သတ်နေမိမှန်းတောင် ကိုယ့်ကိုကိုယ် သတိမထားမိတော့ပေ။ ဖြိုးညီ ခေါင်းထဲမှာ တခြားဟာတွေ ဘာမှ မရှိတော့ဘူး၊ အခု မြင်နေရတဲ့ ဒူးခေါင်းလောက် အဆင့်ကနေ ပိုပြီး မြင်ချင်လာမိပြီ။

ဖြိုးညီ လက်တွေက မမမွန်ရဲ့ ဒူးဆစ်ကလေးကို ဆုပ်ကိုင်ပွတ်ပေးရင်းက ပေါင်လုံးတွေပေါ်ကို ရောက်သွားသည်၊ ထမိန်စက ဒူးလောက်ထိပဲ ရှိသေးတော့ မမမွန်ရဲ့ ပေါင်တန်တွေကို မတွေ့ရပေမဲ့ ဖြိုးညီ လက်ဖဝါးတွေက ချောမွတ် တောင့်တင်းနေတဲ့ အသားတွေကို ထမိန်အောက်ကပဲ လက်လျှို ပွတ်လို့ ကောင်းကောင်းနဲ့မို့ တဖြေးဖြေးချင်း ပေါင်ရင်းနားထိ တိုးပွတ်သပ်လာမိသည်။

ဖြိုးညီ လက်ဖဝါးက ပေါင်ရင်းနားထိ ရောက်လာတာမို့ ဖြိုးညီရဲ့ လက်ကောက်ဝတ်တွေက သူ့ အလိုလို မမမွန်ရဲ့ ထမိန်အနားစကို တွန်းတင်ပေး လာသလို ဖြစ်လာတော့၊ မမမွန်ရဲ့ ပေါင်တန် ဝင်းဝင်းကို စမြင်နေရပြီ။

ဖြိုးညီ မမမွန်ရဲ့ မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ မျက်လုံးအစုံ ပိတ်ထားတာ တွေ့ရသည်၊ မျက်စေ့လေးပိတ်ပြီး နူတ်ခမ်း မဟတဟနဲ့ မမမွန်ရဲ့ မျက်နှာလေးမှာ နဖူးကြောလေး မသိမသာ ကြုံ့နေတာ လည်း တွေ့လိုက်ရသည်။

မမမွန် သိရက်နဲ့ ဘာမှမပြောတာကို တွေ့ရတော့ ဖြိုးညီ ပိုရဲလာသည်၊ လက်တွေက ပေါင်အပေါ်တွေ ဘေးတွေကို စက်ဝိုင်းလို ပွတ်နေရင်း သူ့လက်ဖျံဖြင့် ထမိန်ကို ပိုလှန်အောင် တွန်းပို့ပေးလာခဲ့သည်၊
ဖြုဝင်းမွတ်ချောနေသော ပေါင်လုံး နှစ်လုံးကို တဝက်လောက် မြင်ရတော့ ဖြိုးညီရဲ့ ညီတော်မောင်က  မာတောင့်တင်းနေတာ နာတောင်နာလာပြီ။ အဲဒါနဲ့ ညာဘက်က ဆက်ပွတ်ပေးနေရင်း ဘယ်ဘက်လက်နဲ့ ထမိန်ကို မမမွန် ဗိုက်ပေါ်ထိရောက်အောင် လှန်တင်လိုက်သည်။

ဘွားကနဲ ပေါ်လာတဲ့ မမမွန်ရဲ့ စောက်ဖုတ် ဖောင်းဖောင်းကြီးက အမွှေးအမျှင်တွေ သန့်စင်ထားလို့ ပြောင်ပြီး အကွဲကြောင်းမှာ တွန့်လိမ်လိမ်၊ နှုတ်ခမ်းဖတ်လေး တစ်ခုက ညိုညို မဲမဲ၊ ဘေးနားက ပန်းရောင်ရင့်ရင့် အတွင်းသားလေးတွေက အရည်ကြည်တွေ စိုပြီး မီးရောင်အောက်မှာ အရောင်ပြန်လဲ့နေသည်။

ဖြိုးညီ ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင်နဲ့ ပွတ်နေတဲ့ လက်တစ်ဖက်ကို ရပ်လိုက်ပြီး မမမွန်ရဲ့ ပေါင်နှစ်လုံးကြားထဲဝင် ဒူးထောက်လိုက်သည်၊ ပြီးတော့ ပေါင်နှစ်လုံးကို အသာလေး တွန်းပြီး ကားလိုက်တယ်၊ အဲတော့မှ မမမွန်က ရုတ်တရက် လန့်နိုးသလိုနဲ့ မျက်လုံးအစုံပွင့်လာပြီး၊

” အာ…… ငါ့မောင် ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲကွယ်။ မတော်ပါဘူး။”

“ကျွန်တော် စိတ်မထိန်းနိုင်တော့လို့ပါ မမရယ်၊ ခွင့်လွှတ်ပါနော်“

မမမွန်က သူထမိန်ကို ပြန်ဆွဲဖုံးပြီး ပေါင်နှစ်ချောင်းကို စေ့ဖို့ ကြိုးစားသည်။ ဒါပေမဲ့ ဖြိုးညီက သူ့ပေါင်နှစ်လုံး ကြားထဲမှာ ရောက်နေပြီဆိုတော့ ပေါင်နှစ်လုံးက ဖြိုးညီကို ညှပ်ထားလိုက်သလို ဖြစ်နေသည်။ ဒါ့အပြင် ပေါင်နှစ်လုံးကို ညှပ်ဖို့ ဒူးနှစ်လုံးကို ထောင်လိုက်ရတော့ အခုမှ ဒူးထောင်ပေါင်ကား ဆိုတော့ လိုးပါတော့လို့ ဖိတ်ခေါ်နေသလိုပင်။ ဖြိုးညီတစ်ယောက် မမမွန် ပြန်ဖုံးလိုက်တဲ့ ထမိန်ကို အနားကကိုင် အသာဆွဲလှန်ပြီး အဖုတ်ကြီးကို ကုန်းလျက်လိုက်သည်။

“ အို ဟဲ့ အား ရှီး အိုး မကောင်းဘူး ထင်တယ်နော်.. အို့ ခက်တော့တာပဲ ကျွတ်စ် ကျွတ်စ်”

မတော်ပါဘူးသာ ပြောနေတာ အဖုတ်ထဲမှာ အရည်တွေ ရွှဲနေသည်။ အရည်ကြည်လေးတွေကို လျှာကြီး နဲ့ တစ်ခါထဲ သိမ်းကြုံး လျက်လိုက်သည်။ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်လွှာကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ စုငုံပြီး ချိုချဉ်စုပ်သလို ဆွဲစုပ်လိုက်သည်။

”ရှုး……….. အား………… ဘယ်လိုများ လုပ်နေတာလဲ ငါ့မောင်ရယ်…. အင့်.”

မမမွန် တစ်ယောက် ကော့ပြန်နေသည် ။ ခါးကော့ပြီး အဖုတ်ကြီးကို ကော့ပေးသည်။ အဖုတ်ကြီးကို ဖြိုးညီ မျက်နှာနှင့် ကပ်ပေးသည်။ အစေ့လေးကို ဆွဲစုပ်ပေးသည်။ အဖုတ်နှုတ်ခမ်း နှစ်လွှာကို ဖြဲပြီး ပန်းရောင် အတွင်းနံရံထဲကို လျှာကိုခေါက်ကာ ပို့လွှတ်လိုက်သည်။

” အ…..အ……. နာနာလေးလျက်….. ကောင်းလိုက်တာ…. ”

အစေ့ကို စုပ်လိုက်၊ လျှာနဲ့ထိုးမွှေလိုက်၊ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းနဲ့ ဖြိုးညီနှုတ်ခမ်း တေ့ပြီး စုပ်လိုက် လုပ်နေတုန်း မမမွန် လက်နှစ်ဖက်က ဖြိုးညီ လက်နှစ်ဖက်ကိုယူပြီး သူ့နို့အုံပေါ်မှာ တင်ပေးသည်။ တင်းအိပြီး နူးညံ့နေတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ညဝတ်အင်္ကျီပေါ်ကပဲ နာနာနယ်မိသည်။

” ညှစ် နာနာ ညှစ် ကောင်းနေပြီ ။ ကောင်းလိုက်တာ။ အောက်ကလဲ ပြီးတော့မယ်..။ ”

”အား …… အား……….. ပြီးပြီ ပြီးပြီ …။ ”

ခါးလေးကိုကော့ပြီး အရည်တွေ ဒလဟော ထွက်ကာ ပြီးသွားသည်။ ဖြိုးညီ မျက်နှာမှာလဲ အရည်တွေ လူးနေသည်။ ထွက်လာတဲ့ အရည်တွေ တစ်ခါထဲ မျိုချလိုက်သည်။ မမမွန် အရည်က အချဉ်ဓာတ် မများ အနည်းငယ် ငန်သည့်ဘက်ကဲသည်။

သိပ်မချဉ်ဘူးဆိုတော့ အက်ဆစ်ဓာတ် နည်းတယ်။ PH နိမ့်မှာပေါ့ ။ ဖြိုးညီ စိတ်ထဲကပင် စောက်ရည်ကို ဓာတ်ခွဲကြည့်မိသည်။ စိတ်ကူးနေလို့ မပြီးသေး ။ အလုပ်ဖြစ်အောင် လုပ်ရဦးမယ်ဆိုပြီး ပုဆိုးကိုတစ်ခါထဲ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ အောက်က စောင့်ဆိုင်းနေတဲ့ ညီတောင်မောင်က ဘွားကနဲ ထွက်လာသည်။

မမမွန်ကတော့ လျှာနဲ့တင် တစ်ချီ ပြီးသွားလို့ မျက်လုံးလေး မှေးနေသည်။ ဖြိုးညီ ဒူးထောက်ကာ ထောက်ကာနဲ့ ခေါင်းရင်းဘက်ကို သွားလိုက်သည်။ ညီတော်မောင်ကို ပါးစပ်နားလေးကပ်ပြီး ။

"မမမွန်…."

လို့ ညင်ညင်သာသာ ခေါ်လိုက်သည်။ မမမွန် မျက်လုံး ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ပါးစပ်နားမှာ တရမ်းရမ်း ဖြစ်နေတဲ့ ညီတော်မောင်ကို တွေ့ပြီး မျက်လုံးလေး ဝိုင်းသွားသည်။

”အာ …… အကြီးကြီးပဲ ။ နင့်အစ်ကိုဟာတောင် အဲလောက်မကြီးဘူး။”

”ကျွန်တော်က အဆောင်မှာ ပျင်းနေတာနဲ့ အားအားရှိ ပန့်ဆွဲထားတာလေ။ အဲဒါကြောင့်ပါ။ ”

“ အားရပါးရကြီးနော် .. ငါ့မောင်က မခေဘူးပဲ”

”ကျွန်တော့်ကိုလည်း တစ်လှည့် လုပ်ပေးပါဦး မမရယ်။”

စကားဆုံးတော့ လက်လေးတစ်ဖက်ကိုကြွပြီး ညီတော်မောင်ကို လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ ခေါင်းလေးကိုကြွပြီး ဒစ်ထိပ်ဖျားလေးကို ငုံသည်။ ဒစ်တစ်ခုလုံး ပါးစပ်ထဲတွင် ထည့်ပြီး လျှာလေးနဲ့ လှည့်ပတ်ကစားသည်။ ဒစ်အနားသားလေးတွေကို လျက်သည်။ နောက် ခေါင်းကိုကြွပြီး လီးတစ်ဝက်လောက်ထိရောက်အောင် ငုံပြီး ကြွကာကြွကာနဲ့ မှုတ်ပေးသည်။ လီးပတ်လည်ကို လျှာလေးနဲ့ ရေခဲချောင်း လျက်သလို လျက်သည်။ အရမ်းကောင်းတာကြောင့် ဖြိုးညီ တစ်ယောက် ပြီးချင်ချင်ပင် ဖြစ်သွားသည်။

” ကဲ မမ ရပြီ။ လုပ်တော့မယ် ။”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ ကိုယ်တော်ချောရယ်.. တခါထဲ ကိုယ့်အစ်မကို ပြောလိုက်တာများ..”

”ပေါင်လေးကို နည်းနည်းကားပြီး ဒူးထောင်ပေးနော်။”

ပါးစပ်ကသာ ပြောနေသာ မမမွန်ခင်မျာ ဖြိုးညီ ပြောတဲ့အတိုင်း လိုက်လုပ်ပေးရှာသည်။ ဖြိုးညီ ထောင်ထားတဲ့ ဒူးနှစ်လုံးကြားတွင် ဒူးထောက်ပြီး နေရာယူလိုက်သည်။ အဖုတ်၀တွင် လီးကိုတေ့ပြီး ချက်ချင်းမထည့်သေးပဲ အဖုတ်အကွဲကြောင်းတစ်လျှောက် ပွတ်ပေးလိုက်တော့ မမမွန်တစ်ယောက် ကော့တက်သွားသည်။

” အ…… လုပ်ပါတော့ ငါ့မောင်ရယ် ။ မမစိတ်တွေ ပြန်ကြွလာပြန်ပြီ။”

“မမမွန် ဒါဆို ထည့်လိုက်တော့မယ်နော်။”

“အင်း အင်း ကွာ.. မင်းကလည်း ရှက်စရာကြီး ဘာတွေ ပြောနေ မေးနေမှန်း မသိဘူး “

ဖြိုးညီ သူ့လီးကြီးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုးထည့်လိုက်သည်။ မလုပ်တာကြာတော့ အပေါက်က တော်တော်ကြပ်နေသည်။ ဖြိုးညီ အားနည်းနည်းစိုက်ပြီး ဖိထိုးလိုက်တော့ မမမွန်ဆီမှ ညည်းသံ နည်းနည်းထွက်လာသည်။

”မောင်လေး ဖြည်းဖြည်းလုပ်ပါနော် ။ မမက မလုပ်ဖြစ်တာ ကြာပြီ။”

”ဟုတ်ကဲ့ မမ။ ”

ဒစ်ဝင်ပြီးသွားတော့ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ဆက်ထိုးထည့်လိုက်တာ တစ်ဝက်လောက် ဝင်သွားသည်။ အပြင်မှာ သုံးလက်မလောက်သာ ကျန်တော့သည်။ ကျန်တဲ့ သုံးလက်မကို အဆုံးထိ ဆောင့်ထည့်လိုက်သည်။

”ဒုတ်……."

လီးထိပ်နဲ့ သားအိမ်ခေါင်း သွားဆောင့်သည်။

”အား …. နာတယ် မောင်လေး ဖြည်းဖြည်းလုပ်”

”ဟုတ် …… မမ”

ဖြိုးညီ တစ်ဝက်လောက် ပြန်ထည့်လိုက် ထုတ်လိုက်နဲ့ အသားကျသွားအောင် ဖြည်းဖြည်းချင်း လုပ်နေမိသည်။ ၁၀ ချက်လောက် လုပ်ပြီးသွားတော့ အသွင်းအထုတ်ကို နည်းနည်း အရှိန်မြင့်လိုက်သည်။

”အ…. အ…… ကောင်းလာပြီ မောင်လေး လုပ်လုပ်”

” ဗြွတ်… ဗြွတ်... ဖွတ်... ဖွတ်… ဖပ်…. ဖပ်….”

အဖုတ်ထဲက အရည်တွေနဲ့ လီးအသွင်းအထုတ်လုပ်တဲ့ အသံတွေ ဆူညံနေသည်။ တော်သေးတာပေါ့။ တိုက်ခန်းက အသံလုံလို့ ။ ဖြိုးညီစိတ်ထဲက တွေးမိသည်။ ပြီးတော့ ကိုယ့်အစ်မ တစ်ဝမ်းကွဲ တစ်ယောက်ကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် လိုးနေရပါလားဆိုတဲ့ အသိက အသစ်အဆန်း တစ်မျိုး ဖြစ်စေသည်။

” ဖပ် ……. ဖပ် ……. ဖပ် ……ဖပ်…”

ဖြိုးညီဥနဲ့ မမမွန်ဖင်နဲ့ ရိုက်သံတွေ ဆူညံနေသည်။ အဖုတ်က တင်းကြပ်စီးပိုင်နေပြီး လီးကို သားရေကွင်းနဲ့ ဆုပ်ညှစ်ထားသလို ခံစားရသည်။ စိတ်ထဲ တော်တော် ကောင်းလာသောကြောင့် နို့ကိုဆွဲရင်း နာနာဆောင့်လိုးလိုက်တာ ကြာကြာ မလိုးလိုက်ရ ခဏနဲ့ ပြီးချင်လာသည်။ ကွန်ဒုံးလဲ မပါသောကြောင့် လီးကို အပြင်ကိုပဲ ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး သုတ်ရည်တွေကို ဗိုက်ပေါ် ပန်းချလိုက်သည်။

” အား……….. ရှုး……….. ကောင်းလိုက်တာ မမရယ်…..”

ဖြိုးညီ မမမွန်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းသားလေးကို မြတ်မြတ်နိုးနိုးပဲ နမ်းလိုက်သည်။ ခဏနေတော့ မမမွန်ဆီကမွတ်သိပ်သော အနမ်းတွေ ပြန်လည်ရရှိသည်။

”ဒီလိုမျိုး မနေရတာကြာပြီ ငါ့မောင်ရယ်… အခုလို လုပ်မိတာ မကောင်းပေမဲ့ မမရဲ့ ဆန္ဒပြည့်ဝအောင် လုပ်ပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးပါ။”

”မမ ဆန္ဒပြည့်ပေမဲ့ ကျွန်တော့် ဆန္ဒ မပြည့်သေးဘူး မမရယ် ။ ကျွန်တော်လုပ်လို့ မဝသေးဘူး။”

”ဟုတ်လား ….. လုပ်ဦးမလို့လား…”

စကားမဆုံးခင် မျက်လုံးက ပေါင်ကြားထဲက လီးကြီးကို တွေ့ပြီး စကားတစ်ပိုင်းတစ်စနဲ့ပင် ရပ်သွားသည်။

”အို… တောင်နေတုန်းပဲ။ မင်းကလဲကွာ ခစ်ခစ်”

”လုပ်ပါ မမရယ်။ လာ... လေးဘက်ထောက်ပြီး ဖင်ကုန်းပေး”

ကိုချမ်းသာနဲ့ ရကာစတုန်းက ပုံစံမျိုးစုံနဲ့ လုပ်ခဲ့ဖူးသောကြောင့် သိပ်ပြဿနာမရှိ ။ ဖြိုးညီပြောတဲ့ ပုံစံအတိုင်းပင် သေချာကုန်းပေးလိုက်သည်။ ခါးကိုကော့ပြီး ဖင်ကို သေချာကုန်းပေးထားသောကြောင့် ကြီးမားဖြူဖွေးသည့် ဖင်ကြီး နှစ်လုံးအောက်က အဖုတ်ကြီးက ပြူးထွက်လာသည်။

ဖင်ကြားထဲ ပြူးထွက်နေသည့် အဖုတ်ကြီးကို ကြည့်ရင်း ဖြိုးညီတစ်ယောက် စိတ်တွေ ဆူဝေလာပြီး အဖုတ်ကြီးကို သကြားလုံးစုပ်သလို ပြွတ်ခနဲ ငုံပြီး ကုန်းစုပ်လိုက်သည်။

”အား………. ကောင်းတယ် ……. ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး စုတ်ပေး”

မမမွန် တစ်ယောက်လည်း အပြောတွေ ကြမ်းလာပြီ၊ သုံးလေးချက်လောက် စုပ်ပြီးတော့ ဖြိုးညီ သူ့လီးကို မမမွန် အဖုတ်ဝမှာ တေ့ပြီး လက်တစ်ဖက်က ဖင်ကိုကိုင် နောက်တစ်ဖက်က ခါးကိုကိုင်ပြီး တစ်ခါထဲ တစ်ဆုံးသွင်းလိုက်သည်။ လီးက ရှည်သည့်အပြင် ဖင်ကုန်းထားသောကြောင့် တစ်ခါထဲနဲ့ သားအိမ်ခေါင်းကို သွားတိုက်သည်။

”ဒုတ် ………. အ ……… ”

မမမွန်ဆီက အသံထွက်လာသည်။

”မောင်လေး နာနာဆောင့်တော့ ။ မမမွန် ခံချင်နေပြီ။ အတွင်းထဲထိ မဆောင့်နဲ့ ဗိုက်ထဲက အောင့်တယ်။ အပြင်နားတင် နာနာဆောင့်”

ဖြိုးညီလဲ မမမွန်ရဲ့ အယ်နေတဲ့ ဖင်ကြီးနှစ်လုံးကို အကျအနကိုင်ပြီး နာနာပင် ဆောင့်လိုးတော့သည်။

"ဗွတ်…. ဗွတ် …. ဘွတ် …. ဘွတ်….."

"အား… ကောင်းတယ်…. မောင်လေးဆောင့်"

ခဏနေတော့ ဖင်ကိုမကိုင်တော့ပဲ မမမွန် ခါးပေါ်ကို မှောက်ချလိုက်ပြီး နို့ကိုလက်ကဆွဲရင်း နှုတ်ခမ်းတွေက ကိုယ်သင်းနံ့ မွှေးနေသည့် ဂုတ်သားလေးတွေကို ဆွဲဆွဲစုပ်ရင်း ဆောင့်လိုးမိသည်။

”ငါ့မောင်…. စုပ်တဲ့ အရာတွေ မထင်စေနဲ့….. နင့်အစ်ကိုမြင်ရင် တစ်မျိုးထင်လိမ့်မယ်။”

”နာနာဆောင့်လေကွာ…. ငါ့မောင်က အပေါ်ကို အာရုံရောက်တာနဲ့ အောက်ကအရှိန် နှေးသွားတာကိုး။ ကိုချမ်းသာဆို အဲလိုမဟုတ်ဘူး။ သူဆောင့်ရင် မီးပွင့်မတတ်ပဲ။ အပေါ်မှာ နမ်းပေမယ့် အောက်ကလဲ ဘယ်တော့မှ မနှေးဘူး။ ”

ဖြိုးညီ အဲလိုပြောသံကြားတော့ မခံချင်စိတ်လဲ ဖြစ်သွားတာနဲ့ ခါးကိုကိုင်ပြီး ခပ်သွက်သွက် ဆောင့်လိုးလိုက်သည်။ တော်တော်ကြာအောင် အားရပါးရလိုးပြီးတော့ နည်းနည်းမောလာတာနဲ့

”မမ အပေါ်က တစ်ခါလောက် တက်ဆောင့်ပါလား။”

”အင်း…… ဆောင့်မယ်။”

လီးကို အဖုတ်ကြီးထဲက ဆွဲထုတ်ပြီး ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက် အိပ်လိုက်သည်။ မမမွန်က မဆောင့်ခင် လီးကြီးကို တစ်ချက်ကြည့်ပြီး စိတ်တွေကြွလာလို့ထင်သည်။ လီးအရင်းကနေကိုင်ပြီး စောက်ရည်တွေနဲ့ စိုရွဲပြီး ပြောင်လက်နေတဲ့ လီးကြီးကို စိတ်ပါလက်ပါပင် စုတ်ပေးသည်။ ကိုချမ်းသာ ဘယ်လောက်တောင် သင်ပေးထားလဲမသိ။ ပုလွေနဲ့တင် ပြီးချင်ချင် ဖြစ်လာတာနဲ့ အရမ်းလုပ်ချင်နေသလိုလို ပြောလိုက်ရသည်။

”မမ ဆောင့်မယ်ဆို အပေါ်တက်ဆောင့်တော့လေ။ ကျွန်တော် မစောင့်နိုင်တော့ဘူး။ အရမ်းလုပ်ချင်လှပြီ။”

”ဟုတ်ပါပြီ ……. လုပ်မှာပါ။ ဒီကလဲ လီးတုတ်တုတ်ကြီးကို ကြည့်ပြီး မနေနိုင်တာနဲ့ ကုန်းစုပ်မိတာပါ။ တကယ်ပါပဲနော်။”

မမမွန် စကားပြောရင်း အပေါ်က တက်ခွသည်။ လီးကို လက်တစ်ဖက်က ထိန်းကိုင်ပြီး အဖုတ်ဝမှာတေ့ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုင်ချသည်။ လီးကြီးက တုတ်တော့ အဖုတ်နံရံနဲ့ နေရာလွတ်မရှိအောင် ပြည့်ကြပ်နေသည်။ တဖြည်းဖြည်းချင်း အသွင်းအထုတ် လုပ်နေရာကနေ မမမွန် စိတ်ပါလာပြီး စိတ်ရှိလက်ရှိ ဆောင့်လိုက်သည်။

အောက်ကနေတဲ့ ဖြိုးညီလည်း မမမွန်ခါးကို ထိန်းကိုင်ပြီး အားရပါးရ ကော့တင်မိသည်။ အချက်ငါးဆယ်လောက် လုပ်ပြီးတော့ မမမွန်တစ်ယောက် အသံစုံမြည်ပြီး ဖြိုးညီ ကိုယ်ပေါ် မှောက်ကျသွားသည်။ မမမွန် အဖုတ်ထဲက ဆွဲဆွဲညှစ်တဲ့ ညှစ်အားကြောင့် အဖုတ်ထဲမှာတင် ပြီးသွားမှာစိုးလို့ မမမွန်ကို ကိုယ်ပေါ်က တွန်းချပြီး ကမန်းကတန်း လီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်ရသည်။

”မမမွန် အမောလဲဖြေရင်း တစ်ချက်လောက် စုပ်လိုက်ပါဦး။ ပြီးတော့မှာမို့လို့။”

မမမွန်လဲ လီးထိပ်ဖျားကို တစ်ချက်နှစ်ချက် စုပ်လိုက်ပြီးတော့ ရုတ်တရက် လီးတစ်ခုလုံး လည်ချောင်းထဲထိ ဝင်သွားအောင် ထိုးထည့်ပြီး စုပ်လိုက်သည်။

မမမွန်ရဲ့ ပညာစွမ်းအောက်မှာ ဖြိုးညီတစ်ယောက် ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်ပဲ ခေါင်းကို ဆွဲကိုင်ထားပြီး လည်ခေါင်းထဲကို သုတ်တွေ ပန်းထုတ်လိုက်သည်။ မမမွန်လည်း ပြန်မထွေးထုတ်တော့ပဲ သုတ်တွေကို တစ်ခါထဲ မျိုချလိုက်သည်။

ဖြိုးညီ မမမွန်ပါးစပ်ထဲက လီးကို ဆွဲထုတ်ပြီးတော့  မမမွန် မေးစေ့လေးကို လက်နဲ့မပြီး မမမွန် မျက်နှာလေးကို ကြည့်မိသည်။ လီးက အာခေါင်ကို ထောင်ထားသည့် ဒဏ်ကြောင့် မျက်ရည်လေးတွေ ဝဲနေတာတွေ့တော့ သနားမိပြန်သည်။ မမမွန် နဖူးလေးကို ညင်ညင်သာသာလေး နမ်းလိုက်သည်။

” မမရယ် ချစ်မိပြီ။ ”

ဖြိုးညီလည်း မမမွန် အခန်းထဲမှထွက်ကာ ဘောလုံးပွဲ ပြန်ကြည့်နေမိသည်။ မျက်လုံးက တီဗီဖန်သားပြင်ကို ကြည့်နေရသော်လည်း စိတ်မပါလှ။ မမမွန်၏ ဖြူဖွေးဝိုင်းစက်သော ရင်သားများ၊ ဖောင်းတင်းနေသော အဖုတ်၊ နောက်ကို ကော့ကော့
ပေးတတ်သော တင်သားဝိုင်းဝိုင်းကြီးတို့ကိုသာ မြင်ယောင်နေမိသည်။ ထို့ကြောင့် ဘောလုံးပွဲ ဆက်မကြည့်တော့ပဲ အခန်းထဲသို့သာ ပြန်အိပ်လိုက်သည်။

ဖြိုးညီ နောက်နေ့ မနက် စောစောထပြီး မနက်စာကို ပြင်ဆင်ပြီးတာနဲ့ ဈေးသွားလိုက်သည်။ ဈေးကပြန်လာတော့ မမမွန်နဲ့တွေ့သည်။ မျက်နှာနည်းနည်း ပူနေတာကြောင့် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ဘာမှမပြောမိပေ။ မနက်စာ စားပြီးတော့ အရာရာက နဂိုအတိုင်း ပြန်ဖြစ်သွားသည်။

ထမင်းဝိုင်းတွင် ဖြိုးညီတစ်ယောက် မမမွန်ကို မျက်နှာပူနေမိသော်လည်း မမမွန်က ဘယ်လိုမှ မဖြစ်သလို နေသောကြောင့် စိတ်လက်ပေါ့ပါးသွားသည်။ မမမွန်ကို မနေ့ညကလို အဖြစ်မျိုး ထပ်မဖြစ်အောင် နေတော့မည်ဟု ဖြိုးညီတစ်ယောက် ဆုံးဖြတ်ချက် ချလိုက်သည်။

ထမင်းစားပြီးတော့ မမမွန်က ကိုချမ်းသာအတွက် ဆေးများကို မြို့ထဲတွင် သွားထုတ်ရမည် ဖြစ်သောကြောင့် နေ့လည်လောက်မှ ပြန်ရောက်မည်ဖြစ်ကြောင်း ပြောသည်။ နေ့လည်စာကိုလဲ သူ့ကိုမစောင့်ရန်နှင့် ကိုချမ်းသာကိုလည်း နေ့လည်စာပြင်ပြီး ကျွေးရန် သေသေချာချာပင်မှာပြီး ထွက်သွားသည်။

                 ………………………

မနက်တစ်မနက်ခင်းလုံး ဖြိုးညီတစ်ယောက် စကိုင်းနက်ကလာတဲ့ တီဗီလိုင်းတွေကိုသာ တစ်လိုင်းပြီး တစ်လိုင်း ပြောင်းကြည့်ရင်းနဲ့ အချိန်ကုန်သွားသည်။ နေ့လည်စာ စားချိန် ရောက်တဲ့အထိ မမမွန် ပြန်မရောက်သေးတာနဲ့ ယောက်ဖတော်ကို ထမင်းခူးခပ်ပြင်ဆင်ပြီး ကျွေးလိုက်သည်။

ဖြိုးညီ ယောက်ဖနဲ့ ထမင်းအတူတူစားရင်း ယောက်ဖမျက်နှာကို တစ်ချက်တစ်ချက် မသိမသာ ခိုးကြည့်မိသည်။ ဘာပဲပြောပြော ဖြိုးညီ ယောက်ဖကို အားနာမိတာတော့ အမှန်ပဲ ဖြစ်သည်။ ဘာမှမသိတဲ့ ယောက်ဖကတော့ ရောဂါကူးမှာ မကြောက်ပဲ သူနဲ့ထမင်းတူတူစားတဲ့ ဖြိုးညီကို ကျေးဇူးတင်ကြောင်းသာ တဖွဖွပြောနေသည်။

ထမင်းစားပြီး တအောင့်လောက်နေတော့ မမမွန် အပြင်သွားရာက ပြန်လာသည်။ မမမွန်ရဲ့ မျက်နှာလှလှမှာ ချွေးစက်လေးတွေ တွဲလွဲခိုနေသည်။ ဖြိုးညီ ကိုချမ်းသာနဲ့ ထိုင်စကားပြောရာကနေ အသာထပြီး မမမွန်ကို ရေတစ်ခွက် ခပ်တိုက်လိုက်သည်။

”ကျေးဇူးပဲ မောင်လေးရာ…။ မမလည်း နေပူတာနဲ့ တော်တော် ပင်ပန်းလာတယ်။”

”ရပါတယ် မမရယ်။”

ဖြိုးညီ တစ်ယောက် မမမွန်ကို မျက်နှာပူတာနဲ့ ဘာပြောရမှန်းတောင် မသိပဲ ငြိမ်နေမိသည်။

”မောင်လေး… ဘယ်တော့ပြန်မှာလဲ။ ကျောင်းပိတ်တယ်မလား။ ကြာကြာနေသွားပါလား။”

”ဟင့်အင်း….။ မနေတော့ဘူး မမ။ ကျွန်တော် ဒီညနေပဲ ပြန်တော့မယ်။”

ဖြိုးညီ ညဘက်ကျရင် ဖြစ်လာမဲ့ ကိစ္စတွေကို ဆက်မဖြစ်ချင်တာနဲ့ ပြန်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

”တစ်ပတ်တန်သည်လောက်တော့ နေပါဦးလား ငါ့မောင်ရယ်…။ မမလည်း ဒီမှာ နင့်အစ်ကိုနဲ့၊ မမ အပြင်သွားရင် အိမ်စောင့်မရှိဘူး။”

”မဖြစ်ဘူး မမ။ ကျွန်တော် ဒီမှာ ဆက်ပြီးနေရင် မမနဲ့ ထပ်ပြီး မှားမိနေလိမ့်မယ်။ မနေ့ညက ဖြစ်ခဲ့တဲ့ ကိစ္စကို စိတ်ထဲမှာ မကောင်းဘူး။”

ဖြိုးညီ ခေါင်းကိုငုံ့ထားရင်း ပြောလိုက်သည်။

”အော် … မောင်လေးရယ်…။ ဒါက မတော်တဆ ဖြစ်သွားတာပဲဟာကို..။ ဘယ်လိုမှ စိတ်ထဲမထားနဲ့ကွာ။ နောက်ထပ် မဖြစ်ကြရင် ပြီးတာပဲ မဟုတ်လား။ ဒီအတွက်နဲ့ ဆိုရင်တော့ မပြန်ပါနဲ့ မောင်လေးရယ်။”

မမမွန် ဖြိုးညီရဲ့ ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို အသာပွတ်ရင်း ပြောသည်။

”မဟုတ်ဘူး မမမွန် …။ ဒီမှာ ဆက်ပြီးနေသွားရင် ကျွန်တော် မမကို မြင်နေရရင် ဘယ်လိုမှ ထိန်းနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး။ ကျွန်တော် ပြန်ပါရစေ မမရာ ။ နော်….”

”ဟုတ်ပါပြီလေ။ ငါ့မောင်က အရမ်းပြန်ချင်နေတယ် ဆိုရင်တော့ မမ မတားတော့ပါဘူး။ ”

”အရမ်းပြန်ချင်တယ်တော့ မဟုတ်ပါဘူး မမမွန်ရာ၊ တကယ်သာဆိုရင် ကျွန်တော်မမမွန်နဲ့ အမြဲတမ်း အတူတူ နေချင်တာပါ။”

”………………”

မမမွန်ဆီက ဘာစကားသံမှ ထွက်မလာတော့…။ မမမွန် မျက်လုံးရွဲကြီးတွေနဲ့ ဖြိုးညီကို စိုက်ကြည့်နေသည်။ ဖြိုးညီ မမမွန်ရဲ့ အကြည့်ဒဏ်ကို ရင်မဆိုင်နိုင်တာကြောင့် ခေါင်းကိုသာ တွင်တွင်ငုံ့ထားမိသည်။

”ကဲ ….. ငါ့မောင် ပြန်မယ်ဆိုလည်း ပြန်လေ။ အိမ်အတွက် ဘာဝယ်သွားဦးမလဲ။”

မမမွန် နှစ်ယောက်ကြားက တိတ်ဆိတ်မှုကို အဆုံးသတ်လိုက်သည်။

”မဝယ်တော့ဘူး မမ။ ကျွန်တော် အိမ်ရှေ့သွားတော့မယ်နော်။ ခိုင်းစရာရှိရင် အော်ခေါ်လိုက်ပါ မမ။”

”အေးအေး….။”

ဖြိုးညီ အထုပ်တွေ ပြင်ဆင်ပြီး မမမွန်တို့ အိမ်ကနေ ပြန်လာခဲ့သည်။ ယောက်ဖဖြစ်သူကတော့ ဖြိုးညီကို မပြန်စေချင်သေး..။ နေမကောင်းဖြစ်နေသူအတွက် စကားပြောဖော် တစ်ယောက် လိုတယ် မဟုတ်ပါလား။

ဖြိုးညီ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ မမမွန် အကြောင်းကို မေ့ပစ်နိုင်အောင် ကြိုးစားခဲ့သည်။ တစ်ရက် … နှစ်ရက်….. သုံးရက်…… တစ်လ ….။ တစ်လ ပြည့်ခါနီးအချိန်မှာ မမမွန်ဆီက ဖုန်းဝင်လာသည်။ ကြားရတဲ့ သတင်းကတော့ စိတ်မကောင်းစရာ…။ ကိုချမ်းသာ ဆုံးပြီဆိုတဲ့ သတင်းပဲဖြစ်သည်။

ဒီလောက် ရောဂါဆိုးနေတာတောင် မမမွန် အလစ်မှာ ဆေးလိပ် ခိုးခိုးသောက်သည်ဟု ဆိုသည်။ မနေ့ညက အိပ်နေရင် ရုတ်တရက် သွေးတွေအန်ပြီး တစ်ခါထဲ အသက်ပါ ပါသွားခြင်းဖြစ်သည်။

ဖြိုးညီတို့ တစ်အိမ်သားလုံး မမမွန်တို့ ရှိရာကို သွားကြသည်။ ဟိုရောက်တော့ မမမွန် မျက်နှာက ငိုထားလွန်းလို့ မို့အစ်နေသည်။ ဖြိုးညီ မမမွန်ကို ကြည့်ရင်း သနားမိသည်။ ငယ်ငယ်ချောချောလေးနဲ့ မုဆိုးမ ဖြစ်သွားရရှာပြီ။ ဆယ်ရက်လောက်အကြာ နာရေးကိစ္စတွေ အားလုံးပြီးတော့ ဖြိုးညီ အဖေနဲ့ အမေကတော့ အလုပ်ရှိလို့ဆိုပြီး ပြန်သွားသည်။ ဖြိုးညီကိုတော့ မမမွန် တစ်ယောက်ထဲ ညရေးညတာ စောင့်ပေးရအောင်ဆိုပြီး ထားခဲ့သည်။

တစ်ကြိမ်ကြုံဖူးသော အဖြစ်အပျက်နဲ့အတူ တစ်အိမ်လုံးမှာ နှစ်ယောက်ထဲ ရှိနေတယ်ဆိုတဲ့ အသိက နှစ်ဦးစလုံးရဲ့ ရင်ကို မသိမသာ လှုပ်ခတ်စေသည်။

---------------------------------------

ဖြိုးညီရော မမမွန်ရော တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် မျက်လုံးချင်း မဆုံဖြစ်အောင် တမင်ကို ရှောင်လွှဲကြသည်။ ဖြစ်ချင်တိုင်း မဖြစ်သော လောက သဘာဝအရ ဖြိုးညီ မိဘတွေ ပြန်သွားပြီး နောက်တစ်နေ့မှာတော့…….

မနက်စောစော ဖြိုးညီမနက်စာစားဖို့ ပြင်ဆင်သည်။ ပြင်ဆင်သည်ဆိုတာထက် မနက်စားစားဖို့ အပြင်မှာ သွားဝယ်ရန် လုပ်ခြင်းဖြစ်သည်။ မမမွန်ကတော့ မနိုးသေး။

” ဒေါက် ဒေါက် ဒေါက် ”

"မမ နိုးပြီလား"

”ပြောမောင်လေး ၊ ဘာကိတ်။”

အခန်းထဲက အိပ်ချင်မူးတူးနဲ့ မမမွန် အသံ ထွက်ပေါ်လာသည်။

”ကျွန်တော် အပြင်သွားမလို့ ၊ လမ်းထိပ်မှာ မုန့်ဟင်းခါး သွားဝယ်မလို့ ၊ အဲဒါ…”

”သွားဝယ်လေ၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ။”

”မဟုတ်ဘူးလေ၊ အဲဒါ တံခါးဖွင့်ထားခဲ့ရမလားလို့။”

”မဖွင့်ခဲ့နဲ့လေ၊ မမွန် တစ်ယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့မှာဆိုတော့၊ အပြင်က သော့ခတ်သွားလိုက်၊”

”ဟုတ်ကဲ့ မမမွန် ၊ ဒါဆို ကျွန်တော်လစ်ပြီ၊ ဆက်အိပ်နေတော့။”

မမမွန် အခန်းထဲက ဘာမှပြန်ဖြေသံ မကြားတော့လို့ ဖြိုးညီ မုန့်ဟင်းခါးဝယ်ဖို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ တိုက်ခန်းထဲက အထွက်မှာ မမမွန် ပြောတဲ့အတိုင်း အပြင်ကနေ သော့ခတ်ခဲ့သည်။ လမ်းထိပ်က မုန့်ဟင်းခါးဆိုင်ရောက်တော့ မုန့်ဟင်းခါးဆိုင်မှာ လူတွေ ကြပ်နေသည်။

”အဒေါ်ကြီး ၊ မုန့်ဟင်းခါး ပါဆယ် နှစ်ပွဲလောက် မြန်မြန်လေး၊ ဗိုက်ဆာနေလို့ပါ။”

”ပါဆယ်ဆိုရင်တော့ တော်တော်နဲ့ ရဦးမှာ မဟုတ်ဘူး။ ဒီမှာ စားပွဲတွေ ကျနေလို့…။ ဗိုက်ဆာရင် ဒီမှာပဲ တစ်ခါထဲ ထိုင်စားသွားလေ။”

”ဒါဆိုလည်း ငါးဖယ်နဲ့ အိုးဘဲဥ ထည့်ဗျာ၊ အကြော်က ဘူးသီးကြော်ထည့်။”

ဖြိုးညီ အနားက လွတ်နေတဲ့ခုံမှာ အသာထိုင်စောင့်နေလိုက်သည်။ တအောင့်လောက်ကြာမှ သူမှာထားတဲ့ မုန့်ဟင်းခါး ရောက်လာသည်။ ဗိုက်တော်တော် ဆာနေတာနဲ့ နောက်ထပ်တစ်ပွဲ ထပ်မှာပြီး စားလိုက်သည်။ စားလို့ပြီးမှ မမမွန်အတွက် မုန့်ဟင်းခါးတစ်ပွဲ ပါဆယ်ထုတ်ပြီး ပြန်လာခဲ့လိုက်သည်။

မမမွန်တို့ တိုက်ခန်းကို ပြန်ရောက်တော့ အပြင်က ခတ်ထားတဲ့ သော့ကိုဖွင့်ပြီး ဝင်ခဲ့သည်။ မုန့်ဟင်းခါးထုပ်ကို မီးဖိုခန်းအဝက နံရံမှာ ချိတ်ထားလိုက်ပြီး  အပေါ့သွားဖို့ အိမ်သာဆီ လာခဲ့သည်။

မနက်စောစော အေးတာရော ၊ မုန့်ဟင်းခါးဆိုင်မှာ ရေနွေးကြမ်းတွေ သောက်ခဲ့တာကြောင့်ရော ဖြိုးညီ တော်တော်လေး တင်းနေပြီ။ တင်းနေတယ်ဆိုတာက အပေါ့သွားချင်လို့ တော်တော်လေး ဆီးအိမ် တင်းနေပြီလို့ ပြောတာဖြစ်သည်။

ဖြိုးညီ စေ့ထားတဲ့ အိမ်သာတံခါးကို ဆွဲဖွင့်လိုက်သည်။ ဝုန်းကခနဲ မြည်သံနဲ့အတူ အိမ်သာတံခါး ပွင့်သွားသည်။ အထဲမှာ မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းကြောင့် ဖြိုးညီ ကြောင်ပြီး ရပ်ကြည့်နေမိသည်။

မမမွန် အိမ်သာမှာ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်နေတာ။ အိမ်သာက အထဲဝင်ရင် လှေကားနှစ်ထစ်လောက် ထပ်တက်ရသည်။ အောက်ခြေထက် တော်တော်လေး မြင့်သည်လို့ ပြောရမည်။ အထဲက မမမွန် အိမ်သာထဲမှာ ငိုက်နေရာကနေ အလန့်တကြား မော့ကြည့်သည်။ မမမွန်လည်း ဖြိုးညီကို ကြောင်ပြီးကြည့်နေတာနဲ့ ပေါင်ဂွကြားနေရာကို ပြန်မအုပ်မိပေ။ ထမိန်ကို အပေါ်ဆွဲတင်ထားတော့ ပေါင်နှစ်လုံးကြားက အင်္ဂါစပ်ကြီးကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်ရသည်။

မမမွန် အဖုတ်ကြီးက ဖောင်းတင်းနေသည်။ အဖုတ် အပေါ်နားမှာ အမွှေးတွေက ရေးရေးလေး ပေါက်နေသည်။ အသားဖြူသူမို့ အဖုတ်က ဖြူဖွေးပြီး ဖောင်းတင်းနေသည်။ ဖြိုးညီ မမမွန် အဖုတ်ကြီးကို ကြောင်ငေးပြီး ကြည့်နေတာ တော်တော်ကြာသွားသည်။ မမမွန် အဖုတ်ကြီးကိုကြည့်ရင်း ဝတ်ထားတဲ့ ပုဆိုးအောက်က ညီတော်မောင်ကလည်း ခေါင်းထောင်လာသည်။ ခဏလောက်ကြာမှ မမမွန် ပေါင်ဂွကြားကို ထမိန်နဲ့ ပြန်ဖုံးလိုက်သည်။

”တံခါးပြန်ပိတ်လေ မောင်လေးရဲ့… ”

မမမွန်ရဲ့ အသံတွေက တုန်ခါနေသည်။ အဲဒီတော့မှ ဖြိုးညီလည်း သတိဝင်လာပြီး တံခါးပြန်ပိတ်လိုက်သည်။

”မမမွန် ဆောရီးနော်… ”

အသံကိုထိန်းပြီး ပြောလိုက်ပေမဲ့ ဖြိုးညီ အသံတွေလည်း တုန်ခါနေမှာ သေချာသည်။ ဖြိုးညီ မီးဖိုခန်းထဲမှာ မမမွန် မုန့်ဟင်းခါးစားဖို့ ပြင်ဆင်နေရပေမဲ့ မျက်လုံးထဲမှာ မမမွန်ရဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကိုပဲ မြင်ယောင်နေသည်။ အောက်က ညီတော်မောင်ကလည်း မမမွန် အဖုတ်လှလှကြီးကို မြင်လိုက်ရလို့ တောင်းဆိုနေပြီ။

မမမွန် အိမ်သာထဲက တော်တော်နဲ့ ထွက်မလာသေးဘူး။ ဖြိုးညီ အိမ်သာတံခါးဝကို ခဏခဏ လှည့်ကြည့်နေမိသည်။ တအောင့်လောက်ကြာမှ မမမွန်  ထွက်လာသည်။ အိမ်သာနဲ့ကပ်ရက် ရေချိုးခန်းလေးထဲမှာ မျက်နှာသစ်၊ သွားတိုက်၊ ကိုယ်လက်သန့်စင်နေသည်။ ရေချိုးခန်း တံခါးဖွင့်ထားတာကြောင့် မမမွန် ရေချိုးခန်းထဲမှာ လုပ်နေတာတွေကို မြင်ရသည်။ မမမွန် ခါးလေးကုန်းပြီး မျက်နှာသစ်နေတာကြောင့် တင်ပါးကြီးတွေက နောက်ဘက်ကို ကော့ထွက်နေသည်။ မမမွန်ရဲ့ နောက်ပိုင်းအလှကို ကြည့်ရင်း ဖြိုးညီ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ …။ ရေချိုးခန်းထဲ  ဝင်လိုက်မိပြီ။

ဖြိုးညီ ရေချိုးခန်းထဲကို ဘယ်လိုခြေလှမ်းလှမ်းပြီး သွားလိုက်လဲ မသိလောက်အောင်ပဲ ရေချိုးခန်းထဲကို လှစ်ခနဲ ရောက်သွားသည်။ ကုန်းပြီး မျက်နှာသစ်နေတဲ့ မမမွန်ရဲ့ နောက်ကြောကို သိုင်းဖက်လိုက်မိသည်။

”အို့… ကိုဖြိုး….”

မမမွန် မျက်နှာသစ်ရာကနေ အလန့်တကြား ထအော်သည်။ ကုန်းထားတဲ့ခါးကို ပြန်ကော့တင်လိုက်တာမို့ မမမွန် တစ်ကိုယ်လုံးက ဖြိုးညီ ရင်ခွင်ထဲရောက်လာပြီ။ မမမွန်ရဲ့ ဖင်ကြီးနှစ်လုံးနဲ့ ဖြိုးညီ  ပုဆိုးအောက်က အတန်ကြီးနဲ့ ထောက်မိနေပြီ။ ဖြိုးညီ စိတ်တွေ အတော်ပဲ ထကြွလာပြီ။ အချိန်မဆွဲတော့ပဲ မမမွန်ရဲ့ ထဘီလေးကို ချွတ်ချလိုက်သည်။

မမမွန် ထဘီကို ဆွဲထားပေမဲ့ လက်တစ်ဘက်က  ရေခွက်ကို ကိုင်ထားတာကြောင့် မမီလိုက်တော့ဘူး။
ညဝတ်အိပ်တဲ့ ထမိန်အနွမ်းလေးက ရေချိုးခန်းကြမ်းပင်ပေါ်မှာ ပုံလျက်လေးကျသွားပြီ။ ဖြိုးညီလည်း ဝတ်ထားတဲ့ ပုဆိုးကို ခြေမနဲ့ ညှပ်ပြီး အမြန်ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ အောက်က ထောင်နေပြီးတဲ့ အတန်ကြီးက တရမ်းရမ်းနဲ့ ထွက်ပေါ်လာသည်။

ဖြိုးညီ ဒူးကို အလိုက်သင့်လေး ကွေးလိုက်ပြီးတော့ မမမွန်ရဲ့ ပေါင်ကြားထဲက အဖုတ်အကွဲကြောင်းနေရာကို သူ့အတန်နဲ့တေ့ပြီး အသာထိုးထည့်လိုက်သည်။ မမမွန် သန့်စင်ခန်းထဲက ထွက်လာကာစမို့ အဖုတ်က ခြောက်ကပ်မနေပဲ အနည်းငယ် စိုနေသည်။ ဖြိုးညီရဲ့ အတန်ကြီးက မမမွန် အဖုတ်လေးထဲကို တရစ်ရစ်နဲ့ တိုးဝင်သွားသည်။ မမမွန်  အဖုတ်အတွင်းသားတွေက နူးညံ့လှသည်။

ဖြိုးညီ အချိန်မဆွဲတော့ပဲ မမမွန်ကို ရေကန်ဘောင်မှာ လက်ထောက်ခိုင်းပြီး နောက်ကနေဆောင့်တော့သည်။ ကားစွင့်နေတဲ့ တင်ပါး အထက်က ခါးသိမ်သိမ်လေးကို စုံကိုင်ပြီးဆောင့်သည်။ ဖြိုးညီ ဆီးခုံနဲ့ မမမွန် တင်ပါး ဆောင့်သံ တဖောင်းဖောင်းက ရေချိုးခန်းထဲမှာ ဆူညံနေသည်။

တအောင့်လောက်ကြာတော့ ဖြိုးညီ ဆက်မထိန်းနိုင်တော့ပဲ ညီတော်မောင်ကို အဖုတ်ထဲ အဆုံးထိ ထိုးထည့်လိုက်ပြီး အောင်းထားတဲ့ အရည်တွေ တဖျောဖျောနဲ့ ပန်းထုတ်လိုက်တော့သည်။ ဖြိုးညီ သူ့ညီတော်မောင်ကို မမမွန် အဖုတ်လေးထဲက ပြန်မထုတ်သေးပဲ စိမ်ထားလိုက်သည်။ မမမွန် အဖုတ်အတွင်းသားတွေက တရွရွနဲ့ ဖြိုးညီဟာကို ဆုပ်ညှစ်နေကြသည်။ ဖြိုးညီ မမမွန်ကို နောက်ကနေသိုင်းဖက်ရင်း အမောဖြေနေမိသည်။ ခဏလောက်ကြာမှ မမမွန်ဆီက စကားသံ ထွက်လာသည်။

”ကိုဖြိုး အရမ်းဆိုးတယ်ကွာ…။ လူကို ဘာမပြော ညာမပြောနဲ့။”

”ချစ်လို့ပါ မမရယ်…။ ကျွန်တော်လည်း ဒီလိုမဖြစ်အောင် အတတ်နိုင်ဆုံး ထိန်းတာပဲ။ စောစောက မမမွန်ကို မြင်လိုက်ပြီး ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်း မသိဘူး။ ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်တော့ဘူး ဖြစ်သွားတယ်။”

”တောင်းပန်တယ်နော် မမ။”

”လုပ်တုန်းက လုပ်ပြီးတော့မှ လာတောင်းပန်နေသေးတယ်။ ဒီမှာပေပွကုန်ပြီ ၊ ရေချိုးမှရတော့မယ်။”

”ကျနော်လည်း ရေချိုးလိုက်မယ်လေ။ မမမွန်နဲ့ တစ်ခါထဲ အတူတူချိုးလိုက်မယ်။”

ဖြိုးညီ ပါးစပ်ကပြောလိုက်ရင်း လက်ကလည်း ဝတ်ထားတဲ့ တီရှပ်ကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။

”မမလဲချွတ် …၊ ခဏလေး၊ ကျွန်တော် ချွတ်ပေးမယ်။”

မမမွန်ရဲ့ အကျီကြယ်သီးတွေကို နောက်ကနေ ဆွဲဖြုတ်လိုက်သည်။ နှိပ်ကြယ်သီးဆိုတော့ တစ်ချက်ဆွဲလိုက်ရုံနဲ့ တဖြုတ်ဖြုတ်နဲ့ ပြုတ်ထွက်သွားသည်။
မမမွန် ရေကန်ဘောင်ကို လက်ထောက်ထားရာကနေ ထပြီး ခါးကို ပြန်မတ်လိုက်တော့ အဖုတ်ထဲ စိမ်ထားတဲ့ ဖြိုးညီအတန်ကြီးက ဗွတ်ခနဲမြည်ပြီး ထွက်သွားသည်။ ဖြိုးညီ ပန်းထုတ်ထားတဲ့ သုတ်ရည်တွေက အဖုတ်ထဲကနေ တစ်စက်စက်နဲ့ ရေချိုးခန်းကြမ်းပြင်ပေါ် ကျလာသည်။

”ချွတ်တော့လေ…။”

မမမွန် လက်နှစ်ဘက်ကို အောက်စိုက်ရင်း မကားတကားလေး လုပ်ပေးရင်း ပြောသည်။ ဖြိုးညီလည်း နောက်ဘက်ကနေပဲ အင်္ကျီကို အသာထိန်းပြီး ချွတ်လိုက်သည်။ အင်္ကျီကျွတ်အသွားမှာတော့ မမမွန်ရဲ့ ဖြူဖွေးပြီး ဝင်းဝါစိုပြေနေတဲ့ ကျောပြင်တစ်ခုလုံးက ပေါ်ထွက်လာသည်။ ဖြိုးညီ ခေါင်းကို ငုံ့ပြီး မမမွန် ကျောကုန်းကို ငုံစုပ်လိုက်သည်။

”ပြွတ်……”

အသံထွက်အောင် ခပ်ကြမ်းကြမ်း စုပ်လိုက်တော့ ဖြူဖွေးနေတဲ့ မမမွန်ကြောပြင်မှာ အနီကွက်တစ်ခု ပေါ်လာသည်။

”မမ …ဒီဘက်လှည့်….”

မမမွန် လက်နှစ်ဘက်ကို အသာယှက်ရင်း ဖြိုးညီဘက်ကို လှည့်လာသည်။ ဖြိုးညီ နို့နှစ်လုံးပေါ်မှာကာထားတဲ့ မမမွန်ရဲ့ လက်နှစ်ဖက်ကို ကိုင်ပြီး ဘေးကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။

”ဝှား…. လှလိုက်တာ မမရယ်။ ”

လက်ဖယ်လိုက်လို့ ပေါ်လာတဲ့ မမမွန်ရဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ကြည့်ရင်း ဖြိုးညီ ရေရွတ်မိသည်။ ဖြိုးညီ ရေချိုးဖို့ စဉ်းစားထားပေမဲ့ အရမ်းလှလွန်းတဲ့ မမမွန်ရဲ့ ရင်သားအစုံကို ကြည့်ရင်း စိတ်မထိန်းနိုင်တော့..။
ခေါင်းကို အသာငုံ့ရင်း နို့သီးခေါင်း နီညိုညိုလေးတွေကို ငုံပြီး စုပ်မိပြန်ပြီ။

”အို့….. ကိုဖြိုး … ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲကွာ…. ရေချိုးရအောင်နော်….။”

မမမွန်ရဲ့ အသံတွေက တုန်ခါနေသည်။ ဖြိုးညီ မမမွန်ရဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးဆီကနေ သူ့မျက်နှာကို ခွာလိုက်တော့သည်။ ဒါမှ မြန်မြန်ရေချိုးပြီးရင် အခန်းထဲမှာ အားရပါးရ လုပ်ရမှာ မဟုတ်ပါလား။

ဖြိုးညီတစ်ယောက် မမမွန်ရဲ့ တစ်ကိုယ်လုံးကို အားရပါးရ ကိုင်တွယ်ပွတ်သတ်ရင်း ရေချိုးပေးသလို မမမွန်ကလည်း ဖြိုးညီတစ်ကိုယ်လုံးကို သေချာဆပ်ပြာတိုက်ပြီး ရေချိုးပေးသည်။ မမမွန်တစ်ယောက် မတ်တပ်ရပ်နေတဲ့ ဖြိုးညီရဲ့ ခြေရင်းမှာ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ရင်း ဖြိုးညီပေါင်တွေကို ဆပ်ပြာတိုက်ပေးနေသည်။

မမမွန်စိတ်ထဲမှာ ဖြိုးညီအပေါ် မောင်လေးတစ်ယောက်လိုချစ်တဲ့ စိတ်အပြင် ချစ်သူတစ်ယောက်ကိုတွယ်တာတဲ့ စိတ်တွေပါ ဖြစ်ပေါ်နေသည်။ မောင်နှမတွေမို့ မဖြစ်သင့်ဟု စိတ်ထဲက ထိန်းနေသော်လည်း အစစအရာရာ သူမအပေါ် အလိုက်တသိ ကူညီပေးသော ဖြိုးညီအပေါ်လည်း သူမနဲ့ မပတ်သက်မိအောင် ပစ်ပစ်ခါခါ မပြောနိုင်သည်က မွန်မွန့်ဘက်က အားနည်းချက်ပင်…။

အခုလည်းကြည့် … ၊ သူမက ကိုယ့်မောင်လေးမို့ ယုယုယယနဲ့ သူ့ပေါင်တွေကို ဆပ်ပြာတိုက်ပေးနေတာကို ကိုယ်တော်ချောက ကိုယ့်အစ်မကို ပစ်မှားနေပြန်ပြီ။

”ကိုဖြိုးကွာ…. အရမ်းဆိုးတာပဲ…။”

တောင်နေတဲ့ ဖြိုးညီရဲ့ အတန်ကြီးကို လက်နဲ့ ခပ်သာသာပုတ်ရင်း ပြောသည်။

”မမ…. စုပ်ပေးပါလား….”

”အာ…. တော်တော့ကွာ… ရေချိုးပြီး အခန်းထဲရောက်မှ…. နော်နော်…. ”

သူ့ကို မျက်လုံးလေးဝင့်ကြည့်ရင်း ပြောနေတဲ့ မမမွန် မျက်နှာလေးကိုကြည့်ရင်း အရမ်းချစ်လာတာနဲ့ ဖြိုးညီ တစ်ယောက် မမမွန်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းထူထူအိအိလေးကို ငုံ့ပြီးနမ်းလိုက်သည်။ အနမ်းတွေက တော်တော်နဲ့မရပ်….၊ ကြာသည်။ နှုတ်ခမ်းချင်း ကွာသွားတဲ့ အချိန်မှာ မမမွန်က…

”တော်တော့ကွာ…. အခန်းထဲရောက်မှ မောင်လေး စိတ်တိုင်းကျ လုပ်ပါဆို….။”

”ဟုတ်ပါပြီ မမရယ်….၊ ညီလေးကို တစ်ချက်လောက် Kiss ပေးပါဦး…။”

ဖြိုးညီ ဆပ်ပြာမြုပ်တွေနဲ့ တယမ်းယမ်း ဖြစ်နေတဲ့ သူ့အတန်ကြီးကို လက်ညှိုးထိုးပြရင်း ပြောလိုက်သည်။ မမမွန် ဘာမှပြန်မပြောတော့ပဲ ဖြိုးညီအတန်ပေါ်က ဆပ်ပြာမြုပ်တွေကို ရေနဲ့သေချာပြောင်အောင်ဆေးပြီး ပါးစပ်လေးနဲ့ သုံးလေးငါးချက်လောက် စုပ်ပေးသည်။

”အား…. ကောင်းလိုက်တာ မမရယ်။”

ဖြိုးညီ မမမွန်ကို လုပ်ချင်စိတ်တွေ တော်တော်လေး ပြင်းပြနေတာနဲ့ ရေကို ခပ်မြန်မြန်ချိုးပြီး အိပ်ခန်းထဲ ဝင်မိတော့သည်။ အခန်းထဲ ရောက်တာနဲ့ ရေတောင်ပြောင်အောင် မသုတ်အား…. နှစ်ယောက်သား ကုတင်ပေါ်ကို ရောက်သွားလေပြီ။ ဒီတစ်ခါတော့ နှစ်ဦးသား တိုင်ပင်စရာတောင် မလိုပဲ 69 ပုံစံနဲ့ လုပ်ကြသည်။

ဖြိုးညီရဲ့ လိင်တန်ထွားထွားကြီးကို မမမွန်က အားရပါးရ စုပ်ပေးနေသလို မမမွန်ရဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကိုလည်း ဖြိုးညီ အားရပါးရ လျက်ပေးနေသည်။ တစ်ခါတစ်ခါ မမမွန်ရဲ့ အားပါတဲ့ စုပ်ချက်တွေကြောင့် ဖြိုးညီတစ်ယောက် မမမွန် အဖုတ်ကိုတောင် ကောင်းကောင်းမလျက်နိုင်တော့ပဲ ရပ်ထားရသည်။

မမမွန်ရဲ့ အစိလေးကို ဖြိုးညီ လျှာနဲ့ ခပ်နာနာ စုပ်ပေးလိုက်ရင်လည်း မမမွန်ဆီက တရှီးရှီးနဲ့ ငြီးသံတွေ ထွက်လာတတ်သည်။ နှစ်ယောက်သား အားရအောင် စုပ်ပေး လျက်ပေးပြီးတော့မှ မမမွန်က အပေါ်ကနေပြီး အားရပါးရ တက်ခွပြီး ဆောင့်ပေးပြန်သည်။

မမမွန်တစ်ယောက် ဆံပင်ရှည်လေးတွေကို ဘယ်ညာရမ်းရင်း ဖြိုးညီပေါ်မှ မြင်းစီးပေးနေပုံက အားရစရာ…။ ဖြိုးညီ မမမွန်ရဲ့ နို့အုံဆူဆူဖြိုးဖြိုးကြီးတွေကို အားရပါးရ ဆုပ်ကိုင်ညှစ်ရင်း မမမွန်ရဲ့ အပေါ်က ဆောင့်ချက်တွေကို အရသာခံနေမိသည်။ တော်တော်ကြာလို့ မမမွန် မောလာပြီဆိုမှ ဖြိုးညီ မမမွန်ကို လေးဘက်ထောက်ခိုင်းပြီး နောက်ကနေအားရပါးရဆောင့်ပြီး ပြီးလိုက်တော့သည်။

----------------------------------

ဖြိုးညီ မမမွန်အိမ်မှာ စောင့်အိပ်တဲ့ တစ်ပတ်လုံးလိုလို အိမ်အလုပ်တွေပြီးတာနဲ့ ထမင်းစားသောက်ပြီး အိပ်ရာပေါ်မှာပဲ အချိန်ကုန်လေ့ရှိသည်။ ကုန်ကုန်ပြောရရင် တစ်ပတ်လုံးလိုလို ဖြိုးညီနဲ့ မမမွန် လုပ်ဖြစ်ကြသည်။ တစ်ခါတလေ ဧည့်ခန်းထဲမှာ ရုပ်ရှင်ကြည့်ရင်တောင် ဖြိုးညီပေါင်ပေါ်မှာ မမမွန်က တက်ထိုင်ပြီး မမမွန်ရဲ့ နို့ကြီးတွေကို ဖြိုးညီက ရုပ်ရှင်ကြည့်တဲ့ တစ်လျောက်လုံးလိုလို ထိုင်ပြီးညှစ်နေတတ်သည်။

မမမွန်ရဲ့ တင်သား အိအိထွားထွားတွေကလည်း ဖြိုးညီ ပေါင်ကြားထဲမှာ မာနေတဲ့ အတန်ကြီးပေါ်မှာ တလှုပ်လှုပ်နဲ့ ဖြစ်နေတတ်ပြီး ပေါင်ကြားထဲမှာ အရည်တွေ ရွှဲရွှဲစိုနေတတ်သည်။ အဲဒီလို ဖြစ်လာပြီဆိုရင်တော့ ရုပ်ရှင်ပြီးတာနဲ့ နှစ်ယောက်လုံး ကုတင်ပေါ်ကို အမြန်ပြေးတက်ပြီး မီးကုန်ယမ်းကုန် လိုးဖြစ်ကြသည်။

ဒီလိုနဲ့ သင်္ကြန်ကျောင်းပိတ်ချိန်တွေပြီးလို့ ဖြိုးညီ ကျောင်းပြန်တက်ရတော့မည်။ ဖြိုးညီ ပြန်ခါနီးရက်မှာ ဖြိုးညီနဲ့ မမမွန် တစ်နေ့လုံးလိုလို လုပ်ဖြစ်ကြသည်။ ထမင်းဟင်းတောင် မချက်တော့ပဲ ဆိုင်ကနေ  ပါဆယ်ဝယ်စားသည်။ တစ်နေ့လုံးလိုလို နှစ်ယောက်လုံး အဝတ်အစား မကပ်ကြ၊ မမမွန်ကလည်း အိမ်ထဲမှာ ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့နေသည်။ ဖြိုးညီကလည်း ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ အောက်ကအတန်ကြီး တယမ်းယမ်းနဲ့။ တစ်နေ့လုံး အချီပေါင်း အများကြီး လုပ်နိုင်တဲ့ ဖြိုးညီကို အရမ်းသန်တာပဲလို့ မမမွန်က အောချရတဲ့အထိပါပဲ။

နောက်ဆုံးပြန်ခါနီး နှစ်ယောက်သား အားရအောင်လုပ်ပြီးလို့ ဖြိုးညီရင်ခွင်ထဲမှာ မမမွန် မျက်နှာလေးအပ်ပြီး အိပ်နေသည်။ ဖြိုးညီ မမမွန်ရဲ့ နဖူးပေါ်မှာ ဝဲကျနေတဲ့ ဆံနွယ်စလေးတွေကို သပ်တင်ပေးရင်း ပြောလိုက်သည်။

”မမ…. တကယ်လို့ သင့်တော်တဲ့ လူတစ်ယောက်ယောက်က လာကမ်းလှမ်းတယ်ဆိုရင် နောက်အိမ်ထောင်ပြုပါလားဟင်…။ မိန်းမသားဆိုတာ တစ်ယောက်ထဲနေလို့ မကောင်းဘူး မမရဲ့…။”

”အင်းပါ….၊ အဲဒါကို မမလည်း တွေးမိပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ မမ ငါ့မောင်မသိဘဲ ဘာမှမလုပ်ဘူး၊ နောက်အိမ်ထောင်ပြုမယ်ဆိုရင်လည်း အဲဒီလူကို ငါ့မောင်နဲ့ ပေးတွေ့ပြီး ငါ့မောင် သဘောတူမှပဲ ယူမယ်ကွာ..။”

”ဒါမှ ငါ့မမ…။”

ဖြိုးညီ မမမွန်ရဲ့ နဖူးလေးကို မြတ်မြတ်နိုးနိုး နမ်းမိသည်။ ဖြိုးညီ အရမ်းချစ်ရတဲ့ မမမွန်ကို တခြားလူတစ်ယောက် ရင်ခွင်ထဲမှာ မမြင်ရက်သလိုလို ဖြစ်နေသည်။ စိတ်ကူးထဲမှာ တွေးကြည့်တာတောင် ရင်ထဲမှာ ဆို့နင့်လာသလိုလိုကြီး ဖြစ်နေရသည်။

ဒီလိုနဲ့ ကျောင်းတွေဖွင့်လို့ ဖြိုးညီလည်း ကျောင်းဆက်တက်ဖြစ်သည်။ မမမွန်နဲ့ကတော့ အဆက်အသွယ် မပြတ် ၊ ညတိုင်းလိုလို ဖေ့စ်ဘွတ်ပေါ်မှာတွေ့ပြီး ချက်ဖြစ်သည်။

ခြောက်လလောက်ကြာတော့ မမမွန်က သူ့ကို အွန်လိုင်းမှာတွေ့ပြီး လက်ထပ်ခွင့် တောင်းထားသူ တစ်ယောက်ရှိတဲ့အကြောင်း ပြောလာသည်။ နာမည်က ကိုသုတ လို့ဆိုသည်။ အသက် နည်းနည်းကြီးတဲ့ လူပျိုကြီး တစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး စီးပွားရေးလည်း အဆင်ပြေတယ်လို့ပြောသည်။ ဖြိုးညီကလည်း တွေ့ချင်တယ်ဆိုတာနဲ့ အဲဒီလူကို မမမွန်အိမ်မှာ ချိန်းခိုင်းလိုက်သည်။

ဖြိုးညီလည်း မန္တလေးကနေ ရန်ကုန်ကို ညကားစီးပြီး မမမွန်အိမ်ကို သွားသည်။ မမမွန်ရဲ့ ခင်ပွန်းလောင်းကြီးကို ရင်နာနာနဲ့ ကြည့်ပြီး ဆုံးဖြတ်ပေးဖို့ဖြစ်သည်။ မနက်အစောကြီး မမမွန်နေတဲ့ တိုက်ခန်းကို ရောက်တော့ ခရီးပန်းလာတာနဲ့ တစ်ရေးတမော အိပ်လိုက်သည်။

”မောင်လေး …. ထ…. ထ….. ကိုသုတ လာပြီ”

ဖြိုးညီ အိပ်နေရာကနေ ကမန်းကတန်းထပြီး အိပ်ခန်းထဲကနေ ဧည့်ခန်းရှိရာကို ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။

”ဟာ….. မဗိုက်….”

ဖြိုးညီ ကိုသုတဆိုတဲ့ လူကြီးကို ကြည့်ရင်းကြည့်ရင်း တွေ့ဖူးသလို ဖြစ်လာတာနဲ့ သေချာတွေးကြည့်တော့မှ ကြီးမိုက်ဗိုက်ပူဆိုတဲ့ လူကြီးဖြစ်နေသည်။ သူနဲ့ ကြီးမိုက်ဗိုက်ပူ အပြင်မှာ မတွေ့ဖူးသေးသော်လည်း ဖေ့ဘွတ်ပေါ်မှာ မမြင်ချင်မှအဆုံး မြင်မြင်နေရတဲ့ ဒီမျက်နှာကြီးကိုတော့ သေသေချာချာ မှတ်မိနေသည်။

ဖြိုးညီ အိပ်ခန်းနံရံက အပေါက်ကနေ ချောင်းကြည့်လိုက်တော့ ဒီလူကြီး မမမွန် ဖျော်တိုက်တဲ့ ကော်ဖီသောက်ရင်း မမမွန်ကို လက်ထပ်ခွင့်တောင်းနေသည်။ မမမွန်လည်း ခဏလေးနော် ဆိုပြီး ဖြိုးညီ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်လာသည်။ အခန်းထဲရောက်တော့ ဘယ်လိုနေလဲဆိုပြီး တိုးတိုးလေး မေးသည်။ ဖြိုးညီလည်း မဆိုးပါဘူးဆိုပြီး ရင်နာနာနဲ့ပဲ ခေါင်းညိမ့်ပြလိုက်ရသည်။

မမမွန် အပြင်ကို ပြန်သွားပြီး ကိုသုတဆိုတဲ့ လူကြီးပြောတာကို လက်ခံတဲ့အနေနဲ့ ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်တာကို တွေ့ရသည်။ ဒီလူကြီးက လက်ခံတယ်ဆိုတာနဲ့ ချက်ချင်းပဲ မမမွန် အနားကို တိုးကပ်ပြီး မမမွန်ကို ဆွဲဖက်သည်။ ပြီးတော့ မမမွန်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို နမ်းသည်။ လက်တွေကလည်း မမမွန် ကိုယ်လုံးပေါ်မှာ တရွရွနဲ့ ပြေးလွှားပြီး ပွတ်သတ်နေသည်။

ဖြိုးညီ ဒီမြင်ကွင်းကို မမြင်ချင်ပေမဲ့ ဘယ်လိုကြောင့်မှန်းမသိ ၊ မျက်လုံးအစုံကို လွှဲဖယ်လို့မရပဲ ဆက်ပြီးကြည့်နေမိသည်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကိုသုတရဲ့လက်တွေက မမမွန် ရင်အစုံပေါ်မှာ အုပ်ကိုင်ပြီး ဆုပ်နယ်နေသည်။ တအောင့်လောက်ကြာတော့ မမမွန်ရဲ့ အင်္ကျီကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်ပြီး ပေါ်လာတဲ့ ရင်သားအစုံကို ဘော်လီပေါ်ကနေ ကိုင်သည်။ ပြီးနောက် မမမွန်ရဲ့ဘော်လီကိုချွတ်ပြီး ပေါ်လာတဲ့ နို့အုံဖွေးဖွေးကို စို့သည်။

မမမွန်လည်း ခေါင်းကို အပေါ်မော့ပြီး မျက်လုံးလေးမှေးနေသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် ဖြိုးညီ ချောင်းကြည့်တဲ့ အပေါက်ရှိရာကို လှည့်လှည့်ကြည့်သည်။ ဖြိုးညီနဲ့ မမမွန်နဲ့ မျက်လုံးချင်းဆုံသွားတဲ့ အခါတိုင်း မမမွန်ရဲ့ မျက်ဝန်းတွေထဲမှာ သူ့ကိုအားနာတဲ့ အကြည့်တွေ ပါတယ်ဆိုတာကို တွေ့ရသည်။

တအောင့်လောက်ကြာတော့ ကိုသုတရဲ့ လက်တွေက မမမွန်ရဲ့ ထဘီလေးကို ဆွဲချွတ်လိုက်တော့သည်။ မမမွန်ရဲ့ ပေါင်သားဖွေးဖွေးနဲ့ ပေါင်ကြားထဲက အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးက ပေါ်လာသည်။ ကိုသုတ သူ့ပုဆိုးကို ခပ်သွက်သွက် ဆွဲချွတ်ပြီး မမမွန်ရဲ့ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို အသာဖြဲကားပြီး သူ့ရဲ့ ညိုညိုတုတ်တုတ် အတန်ကြီးကို ထိုးထည့်လိုက်တော့သည်။

ဖြိုးညီ တစ်ယောက် ကိုသုတရဲ့ အတန်ညိ တုတ်တုတ်ကြီး မမမွန်ရဲ့ အဖုတ်လေးထဲမှာ တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ ဝင်ထွက်နေတာကို ကြည့်ရင်း တစ်ဖက်ကလည်း နှမြောနေမိသလို တစ်ဖက်ကလည်း လိင်စိတ်တွေ ထကြွနေတော့သည်။ ဆိုဖာပေါ်မှာ မမမွန်ကို တော်တော်လေးကြာအောင် တဖွတ်ဖွတ်နဲ့ လိုးပြီး ကိုသုတ ပြီးသွားသည်။ တအောင့်လောက်ကြာတော့ နှစ်ယောက်သားအဝတ်အစားတွေ ပြန်ဝတ် စကားနည်းနည်းပါးပါးပြောပြီး ကိုသုတ ပြန်သွားသည်။

ကိုသုတ ပြန်ပြီးပြီးချင်းပဲ ဖြိုးညီ အိပ်ခန်းထဲကနေထွက်ပြီး မမမွန်ဆီကို သွားလိုက်သည်။ ဖြိုးညီကိုတွေ့တော့ မမမွန် ဖြိုးညီကိုကြည့်ရင်း မျက်ရည်တွေ ဝဲလာသည်။ သူ့မောင်လေးရှေ့မှာ သူစိမ်းယောက်ျား တစ်ယောက်နဲ့ ကာမဆက်ဆံလိုက်တာကို ရှက်တာပဲလား၊ မောင်လေးတစ်ယောက်လိုရော ချစ်သူလိုပါချစ်တဲ့ ဖြိုးညီရှေ့မှာ ဒီလိုလုပ်ရပ် လုပ်မိတာကို ဝမ်းနည်းတာလား ဆိုတာကိုတော့ မမမွန်ကိုယ်တိုင်ပဲ သိပါလိမ့်မည်။

မမမွန်ရဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကို ဖြိုးညီ အသာပွေ့ဖက်လိုက်သည်။ ဖြိုးညီ ရင်ခွင်ထဲရောက်မှ မမမွန်တစ်ယောက် ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုတော့သည်။ ဖြိုးညီ မမမွန်ရဲ့ မေးလေးကို လက်နဲ့ အသာမော့ရင်း မမမွန်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးကို နမ်းလိုက်သည်။ ဖြိုးညီ တစ်ယောက် ကိုသုတနဲ့ မမမွန်တို့ ကာမစပ်ယှက်နေတာကို ချောင်းကြည့်နေကတည်းက စိတ်တွေ ထကြွခဲ့သည်။ အခုလို မမမွန်နဲ့ နှုတ်ခမ်းချင်း နမ်းမိတဲ့အချိန်မှာတော့ စိတ်ကို ထိန်းထားလို့မရတော့..။ မမမွန်ရဲ့ ထမိန်လေးကို ဆွဲချွတ်လိုက်သလို သူဝတ်ထားတဲ့ ပုဆိုးကိုလဲ ခြေထောက်နဲ့ညှပ်ပြီး ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။

ထမိန်ကျွတ်သွားလို့ အောက်ပိုင်းမှာ ဗလာဟင်းလင်းနဲ့ ဖင်ပြောင်လေး ဖြစ်သွားတဲ့ မမမွန်ကို ချီမပြီး အိပ်ခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်ကို ခေါ်လာခဲ့သည်။ ကုတင်ပေါ်မှာ မမမွန်ကို ပက်လက်လေးထားလိုက်ပြီး ပေါင်နှစ်ချောင်းကို လက်နဲ့ဖြဲကားလိုက်ပြီး ပေါင်ကြားထဲမှာ ပေါ်လာတဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးထဲကို ထိုးသွင်းဖို့ ဖြိုးညီတစ်ယောက် သူ့ အတန်ကြီးနဲ့ တေ့နေဆဲ မမမွန်က….

”ကိုဖြိုး….. ခဏနေဦးကွာ… ဟိုတစ်ယောက် အရည်တွေနဲ့… မမွန် ရေသွားဆေးလိုက်ဦးမယ်။”

”မအောင့်နိုင်တော့ဘူး မမရာ…. ကျွန်တော်လုပ်တော့မယ်…။ ”

ဖြိုးညီတစ်ယောက် ဆေးမိနေသူတစ်ယောက်လို ဗလုံးဗထွေးပြောရင်း ပထမတစ်ယောက်လုပ်ထားလို့ သုတ်ရည်ဖြူဖြူတွေ ပေကျံနေတဲ့ အဖုတ်ဝမှာ  သူ့အတန်ကိုတေ့ပြီး ထိုးထည့်လိုက်သည်။ ကိုသုတရဲ့ သုတ်ရည်တွေနဲ့ ချောမွေ့နေတဲ့ မမမွန်ရဲ့ အဖုတ်ကြီးက အရမ်းကြီး တင်းကြပ်မနေပေမဲ့ မမမွန်နဲ့ လပေါင်းများစွာ ခွဲထားရတဲ့ ဖြိုးညီအတွက်တော့ လုပ်လို့ကောင်းလှသည်။ ဖြိုးညီတစ်ယောက် ဝမ်းနည်းစိတ်နဲ့ လိင်စိတ် ပေါင်းစပ်ပြီး မမမွန်ရဲ့ အဖုတ်ကိုသာ အပေါ်ကနေ နာနာဖိပြီး ဆောင့်ဆောင့် လိုးနေမိသည်။

မမမွန်ကတော့ ဖြိုးညီလုပ်သမျှ တအီးအီးနဲ့ ငြီးငြူရင်း အောက်ကနေ့ ကော့ကော့တင်ပေးရှာသည်။ ဖြိုးညီ မမမွန်ရဲ့ ရင်သား ထွားထွားတွေကို လက်နဲ့ညှစ်ရင်း တဖောင်းဖောင်းမြည်အောင် ဆောင့်လိုးပြီး မမမွန် အဖုတ်ထဲမှာ သုတ်ရည်တွေ ပန်းထုတ်ရင်း တစ်ချီပြီးသွားတော့သည်။ ဖြိုးညီ တစ်နေ့လုံးလိုလို မမမွန်နဲ့ သုံးလေးချီထက်မနည်း လုပ်ပြီး ပြန်လာခဲ့သည်။

တစ်လလောက်ကြာတော့ မမမွန်ဆီက ဖုန်းဝင်လာသည်။ ကိုသုတနဲ့ လက်ထပ်တော့မည်။ ဖြိုးညီကိုလည်း လာစေချင်သည်တဲ့…။

ဖြိုးညီတစ်ယောက် မမမွန်ဆီကို သွားရပြန်သည်။ ဖြိုးညီ မင်္ဂလာဆောင်မတိုင်ခင် ရှေ့တစ်ရက်မှာ မမမွန်ဆီ ရောက်သွားသည်။ ဖြိုးညီရဲ့ အဒေါ်တို့လင်မယား မမမွန်ရဲ့ အဖေနဲ့ အမေလည်း ရောက်နေကြပြီ။ ဖြိုးညီနဲ့ မမမွန် မောင်နှမနှစ်ဦး ကားတစ်စီးနဲ့ မြို့ထဲမှာ ဖိတ်စာတွေ လိုက်ဝေကြသည်။ ဖိတ်စာတွေဝေပြီး အပြန်လမ်းမှာ ဖြိုးညီ တစ်ယောက် ကားမောင်းရင်းနဲ့ မမမွန်ကို မေးမိသည်။

”မမ…. ကျွန်တော် မရှိတုန်း ဟိုတစ်ယောက်နဲ့ ထပ်ပြီး ဖြစ်သေးလားဟင်….။”

မမမွန် ပြတင်းပေါက်ကနေ အပြင်ဘက်ကို အဓိပ္ပာယ်မဲ့စွာ ငေးကြည့်နေသည်။ တအောင့်လောက်ကြာမှ….. ဖြိုးညီရဲ့ အမေးကို မမမွန် ပြန်ဖြေသည်။

”မလုပ်ဖြစ်ပါဘူးကွာ….၊ မမွန် ထပ်မဖြစ်အောင် ရှောင်ပါတယ်။ အဲဒီနေ့က ကိစ္စအတွက်လည်း ငါ့မောင်ကို အရမ်းအားနာတယ်၊ တောင်းပန်တယ်နော်…၊ မောင်လေး…။”

”ရပါတယ် မမွန်ရယ်၊ ဒါပေမဲ့ လက်မထပ်ခင် မမွန်ကို တစ်ခါလောက် ချစ်ချင်သေးတယ်။ ခွင့်ပြုပါလားဟင်…။”

”မတော်ပါဘူး ငါ့မောင်ရယ်…၊ မမွန်က မနက်ဖြန် မင်္ဂလာဆောင်ရတော့မှာကိုကွာ…။”

”ဒီတစ်ခါ နောက်ဆုံးပါပဲ မမရယ်….၊ ခွင့်ပြုပါနော်….။”

မောင်လေး ဖြိုးညီရဲ့ သနားစရာ တောင်းဆိုသံကိုကြားတော့ မွန်မွန် စိတ်တွေ တင်းမထားနိုင်တော့..
ခပ်လေးလေးပဲ အင်းလို့ပြောပြီး ခေါင်းကို ငုံ့ထားလိုက်တော့သည်။

မမမွန်ဆီက ခွင့်ပြုချက်ရတာနဲ့ ဖြိုးညီ အနီးဆုံး ဟိုတယ်တစ်ခုကိုဝင်ပြီး အခန်းယူလိုက်သည်။ အခန်းထဲရောက်တာနဲ့ မမမွန်နဲ့ ဖြိုးညီ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ပြောစရာတောင် မလိုဘဲ အဝတ်အစားတွေကို ချွတ်ခွာကြသည်။ နှစ်ယောက်လုံး ဝတ်လစ်စလစ်နဲ့ မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်း ဖြစ်သွားကြလေပြီ။ နှစ်ဦးသား ခန္ဓာကိုယ်ချင်း  ပူးကပ်သွားကြသည်။

မမမွန်ရဲ့ လက်တွေက ဖြိုးညီ ကိုယ်လုံးကို တရွရွနဲ့ ပွတ်သပ်နေသလို ဖြိုးညီတစ်ယောက် သူနဲ့ ခွဲရတော့မည့် မမမွန်ကို လွတ်ထွက်သွားမှာစိုးတဲ့အလား တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်ထားမိသည်။ ပြီးတာနဲ့ မမမွန်ရဲ့ ပေါင်ကြားထဲမှာ နေရာယူပြီး မမမွန်ရဲ့ အဖုတ်လှလှကြီးကို နောက်ဆုံးအနေနဲ့ အားရပါးရ လျက်ပေးလိုက်သည်။ မမမွန်တစ်ယောက် ကော့ပျံပြီး ကိစ္စပြီးသွားတဲ့ အထိအောင်ပါပဲ။

မမမွန်ကလည်း ဖြိုးညီရဲ့ အတန်ထွားထွားကြီးကို အနမ်းတွေပေးသလို နှုတ်ခမ်းလှလှလေးနဲ့ ကောင်းကောင်း ပုလွေပေးသည်။ မမမွန် အားရအောင် စုပ်ပြီးတာနဲ့ မမမွန်ရဲ့ တင်သားကားကားတွေကိုကြည့်ရင်း ဖြိုးညီ လေးဘက်ထောက် အနေအထားနဲ့ မမမွန်ကို လုပ်သည်။ မမမွန်ရဲ့ အဖုတ်စီးစီးလေးထဲမှာ တင်းတင်းကြပ်ကြပ် အဝင်အထွက် လုပ်နေတဲ့ ညီတော်မောင်ပေါ်မှာ ဖြိုးညီစိတ်ကို နှစ်ထားလိုက်ပြီး ဖြည်းဖြည်းမှန်မှန်လုပ်သည်။

”အား…. ကောင်းတယ်…၊ ကိုဖြိုး…. နာနာလေး ဆောင့်…”

မမမွန်ဆီက မပွင့်တပွင့် တောင်းဆိုတဲ့ အသံကိုကြားရတော့ ဖြိုးညီ ဆောင့်လိုးနေတဲ့ အရှိန်ကို မြင့်တင်ပြီး တဖန်းဖန်းမြည်အောင် ဆောင့်တော့သည်။ မမမွန်ရဲ့ အဖုတ်အတွင်းအသားလေးတွေရဲ့ ညှစ်အားအောက်မှ ဖြိုးညီ ကြာကြာ တောင့်ခံမထားနိုင်တော့ပါ။ နောက်ထပ် အချက်ငါးဆယ်လောက် ဆောင့်အပြီးမှာပဲ လိင်တန်တစ်ချောင်းလုံး ပွလာသလို ခံစားရပြီး ဖြိုးညီအတန်ကို အဖုတ်အဆုံးထိ ထိုးထည့်ပြီး ပြန်မထုတ်တော့ပဲ အရည်တွေကို ပန်းထုတ်မိတော့သည်။

အချိန်တော်တော်လေးကြာအောင် မမမွန်ရဲ့ အဖုတ်ထဲမှာ စိမ်ထားပြီးတော့ အနည်းငယ် ပျော့သွားတဲ့ ညီတော်မောင်ကို အဖုတ်ထဲကနေ ပြန်ပြီး ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ မမမွန်ရဲ့ မျက်နှာနားကို တရွေ့ရွေ့ တိုးကပ်သွားရင်း အရည်တွေနဲ့ ပြောင်လက်ပြီး ချောမွေ့နေတဲ့ ညီတော်မောင်ကို မမမွန် ပါးစပ်နဲ့ တေ့ပေးရင်း ပြောလိုက်သည်။

”မမ… စုပ်ပေးဦး…။”

”အရည်တွေနဲ့ မစုပ်ချင်ဘူးကွာ…။”

"အာ…."

ဖြိုးညီ တစ်ချက်ညည်းရင်း မျက်မှောင်ကြုပ်ပြလိုက်တော့ မမမွန် ချက်ချင်းပဲ ခေါင်းကို အသာကြွ ပါးစပ်ဟပြီး ဖြိုးညီရဲ့လီးကို စုပ်လိုက်သည်။ မမမွန်တစ်ယောက် ဖြိုးညီ မျက်နှာမညိုရအောင် အလိုလိုက်တာ ဖြစ်သည်။ ဖြိုးညီရဲ့ အတန်မှာ ပေပွနေတာတွေ အကုန်ပြောင်စင်အောင် စုပ်ပေးလို့ အပြီးမှာပဲ ဖြိုးညီရဲ့ လိင်တန်ကပြန်ပြီး နိုးကြွလာတော့သည်။

”အာ….. တောင်လာပြီ။ တော်တော်သန်တဲ့ ငါ့မောင်….။”

”မမ နဲ့ တူလို့လေ…။ အဟီး….”

”အာ…. ကိုယ့်အစ်မကို ပြန်ပြီး သိက္ခာချနေတယ်….။”

”ခိခိ… ဟုတ်ပါဘူး….။ မမ ကျွန်တော့်ကို ဟိုဟာ ပေးလုပ်ပါလားဟင်…။”

”အင်…. ဘယ်ဟာလဲ…။ ကိုဖြိုး မဟုတ်တရုတ်တွေ မစမ်းနဲ့နော်… မမွန်မကြိုက်ဘူး…။ မမွန်တစ်ခါမှ မလုပ်ဖူးဘူး။”

”အာ… မမွန်ကလည်းကွာ…။ နောက်ဆုံးလက်ဆောင်အနေနဲ့ ကိုယ်ချစ်ရတဲ့ မောင်လေးကို ပေးသွားပါနော်…။”

ဖြိုးညီရဲ့ စကားအဆုံးမှာ မမမွန် တစ်ချက် တွေဝေသွားပြီး ရီဝေတဲ့ မျက်ဝန်းအစုံနဲ့ ဖြိုးညီကို စိုက်ကြည့်နေသည်။ ပြီးမှ….

”မသိဘူးကွာ…။ လုပ်ချင်လည်း လုပ် …. လုပ်…”

မမမွန် ဇိုးဇိုးဇတ်ဇတ်နဲ့ အိပ်နေရာကနေ ကုန်းထပြီး ကုတင်ပေါ်မှာ လေးဘက်ထောက်ပေးသည်။ လေးဘက်ထောက်ပေးထားလို့ နောက်ကို ကော့ပြီး အယ်နေတဲ့ မမမွန်ရဲ့ တင်ဆုံကြီးတွေနောက်မှာ ဖြိုးညီ နေရာယူလိုက်ပြီး တင်သားနှစ်ခြမ်းကြားက ခရေပွင့် နီညိုညိုလေးကို မက်မက်မောမော ကြည့်နေမိသည်။

ခရေလေးကိုဖွင့်ဖို့ libricant မရှိ။ ဒါပေမဲ့ သဘာဝက ပေးထားတဲ့ ချောဆီကိုပဲ သုံးရပေတော့မည်။ မမမွန်ရဲ့ အဖုတ်ဝကနေ စီးကျနေတဲ့ အရည်လေးတွေကို လက်နဲ့သိမ်းကြုံးယူပြီး ဖင်ပေါက်လေးဆီကို ပို့လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဖြိုးညီ လက်ကို တံတွေးအနည်းငယ် ဆွတ်လိုက်ပြီး မမမွန်ရဲ့ ဖင်ဝလေးကို ချောမွေ့သွားအောင် လက်နဲ့ အသွင်းအထုတ် လုပ်လိုက်သည်။ အတန်ကြာအောင် လက်ညိုးနဲ့ အသွင်းအထုတ်လုပ်ပြီးလို့ ချောမွေ့သွားပြီဆိုမှ ညီတော်မောင်ကို မမမွန်ရဲ့ ဖင်ပေါက်လေးနဲ့ တေ့ထားလိုက်သည်။

”မမွန်…. စိတ်ကို လျှော့ထားနော်…။ ဖင်ဝကို ကြုံ့မထားနဲ့…။ ”

မမမွန်ကို ပြောပြီးတာနဲ့ ဖင်ဝလေးမှာ တေ့ထားတဲ့ သူ့အတန်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုးထည့်လိုက်သည်။ အရည်တွေနဲ့ ချောမွေ့နေတာကြောင့် တော်တော်လေး တင်းကြပ်နေပေမဲ့ သွင်းလို့ရသည်။ ဖြိုးညီ ဖြည်းဖြည်းချင်း အချိန်ယူပြီး ညီတော်မောင်ကို မမမွန် ခရေပွင့်လေးထဲ တရစ်ချင်းစီ ထိုးသွင်းလိုက်တော့သည်။ မမမွန် ဆီက အာ့…. ခနဲ အော်သံကြားရပြီး ခေါင်းအုံးပေါ်မှာ မျက်နှာအပ်ပြီး ခေါင်းအုံးကို လက်နဲ့ ညှစ်ထားသည်။

”မမ… နာလား….၊ ရရဲ့လား….။”

မမမွန် ဘာမှ ပြန်မပြောပဲ လက်ကို အသာမြှောက်ပြီး ဆက်လုပ်ဆိုတဲ့သဘောနဲ့ လုပ်ပြသည်။ ဖြိုးညီလည်း မမမွန်ဆီက ခွင့်ပြုချက်ရတာနဲ့ တစ်ဝက်လောက် ဝင်နေပြီးတဲ့ ညီတော်မောင်ကို အသွင်းအထုတ် ဖြည်းဖြည်းချင်း လုပ်တော့သည်။ တစ်ဖြည်းဖြည်းနဲ့ ဖြိုးညီ အတန်ကြီးက မမမွန် ဖင်ပေါက်လေးထဲကို တစ်ချောင်းလုံး ဝင်သွားချေပြီ။

ဖြိုးညီ တစ်ချက်ချင်းပဲ အသွင်းအထုတ်လုပ်ရင်း အချက်နှစ်ဆယ်လောက် လုပ်ပြီးတော့ မမမွန်ဆီက တရှီးရှီး ညည်းသံနဲ့ အတူ တင်ဆုံကြီးကို ကော့ကော့တင်ပေးလာသည်။

”မမွန် … ကောင်းလား…၊ နာသေးလား….။”

”အင်း….. နာလည်းနာတယ် ကောင်းလည်း ကောင်းတယ်….။ လုပ်ပါတော့… မြန်မြန်လေး”

ဖြိုးညီ မမမွန်ရဲ့ တင်ပါးနဲ့ ဆီးခုံ တဖွတ်ဖွတ်မြည်အောင် ဆောင့်ပြီး လုပ်မိတော့သည်။ မမမွန်လည်း ကောင်းလာပြီ မဟုတ်ပါလား။ မမမွန်ရဲ့ စအိုကြွက်သားလေးက ဖြိုးညီ လိင်တန်ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဆွဲညှစ်ထားတာမို့ ဖြိုးညီတစ်ယောက် ကိစ္စမပြီးအောင် မနဲပင် ထိန်းထားရသည်။ မမမွန်ကိုလည်း ပိုပြီးကောင်းသွားအောင် လက်တစ်ဖက်နဲ့  မမမွန်ရဲ့ အစိလေးကို ကလိပေးလိုက်သည်။

ခရေပွင့်လေးထဲ တစွပ်စွပ်နဲ့ ဝင်ထွက်နေတဲ့ ဆောင့်ချက်ကိုတော့ မရပ်….။ တအောင့်လောက်ကြာတော့ မမမွန်တစ်ယောက် တအားအား.. နဲ့ အော်ရင်း တင်ပါးအစုံတို့ တုန်တက်ပြီး ငြိမ်သွားသည်။ ဖြိုးညီလည်း စိတ်ကိုတင်းမထားတော့ပဲ ညီတော်မောင်ရဲ့ ကွမ်းသီးခေါင်းလေးကို ရှုံ့ပွရှုံ့ပွနဲ့ ညှစ်ပေးနေတဲ့ မမမွန်ရဲ့ တင်းကြပ်လှတဲ့ စအိုကြွက်သားလေးတွေ ညှစ်တာကို အားပါးရခံစားရင်း သုတ်ရည်တွေကို ဖင်ထဲအပြည့် ပန်းထုတ်လိုက်လေတော့သည်။

…………………………............

ဆီဒိုးနားဟိုတယ် မင်းတုန်းခန်းမတွင် မင်္ဂလာပွဲတစ်ခု ကျင်းပနေသည်။ ဖြိုးညီက မမမွန် မင်္ဂလာဆောင်မှာ သတို့သားအရံ လုပ်သည်။ မမမွန်လည်း တစ်ဝိုင်းပြီးတစ်ဝိုင်း ဧည့်သည်တွေကို လိုက်လံ နှုတ်ဆက်နေသည်။ နှစ်ဦးသား မျက်လုံးချင်း မဆုံမိအောင် အတတ်နိုင်ဆုံး ရှောင်နေကြသည်။ မဖြစ်သင့်တာတွေ ဆက်မဖြစ်အောင် နှစ်ဦးသား စောင့်ထိန်းရမည် မဟုတ်ပါလား။

ဒီနေ့ မင်္ဂလာအခမ်းအနားရဲ့ သတို့သမီးကို သတို့သားအရံက မင်္ဂလာပွဲ မတိုင်ခင် တစ်ရက်အလိုတွင် ရှေ့ရော နောက်ပါ ဖွင့်ခဲ့သည် ဆိုသည်ကိုတော့ ကာယကံရှင် နှစ်ဦးမှတစ်ပါး…..။

ပြီးပါပြီ။